Komiksowa perełka odkryta na nowo: Devilina zmierza do kin
W świecie kinowych adaptacji komiksów szykuje się perełka. Paramount Pictures postanowiło sięgnąć po mało znany tytuł "Devilina", z zamiarem stworzenia nowej, wysokobudżetowej franczyzy.
Devilina to postać stworzona w 1975 roku przez wydawnictwo Atlas/Seabound Comics. Choć doczekała się zaledwie dwóch zeszytów, jej koncept okazał się na tyle intrygujący, że przyciągnął uwagę Hollywood. Fabuła filmu ma koncentrować się wokół młodej kobiety, która odkrywa, że jest... siostrą Szatana. To odkrycie prowadzi do serii dramatycznych wydarzeń, w tym manipulacji ze strony jej brata bliźniaka i śledztwa w sprawie morderstw, które mogą być z nią powiązane.
Steven Paul’s Atlas Comics is developing a live-action version of Devilina for Paramount Pictures. https://t.co/gafNeYdzbp
— Deadline (@DEADLINE) August 24, 2024
Ambitne plany Paramountu
Paramount Pictures nie ukrywa swoich ambitnych planów związanych z tą produkcją. Studio ma nadzieję, że "Devilina" stanie się początkiem nowego uniwersum filmowego, podobnego do tych, które z sukcesem rozwijają Marvel czy DC. Steven Paul, przedstawiciel Atlas Comics, podkreśla, że od samego początku biblioteka postaci i historii Atlas Comics była tworzona jako połączony wszechświat. "Devilina" ma być wprowadzeniem do tego świata, otwierając drzwi do potencjalnych sequeli i spin-offów.
Drugie 5 minut
Można by pomyśleć, że adaptacja tak mało znanej postaci to spore ryzyko, szczególnie, że w wersji papierowej Devilinie nie poszło zbyt dobrze. Jednak historia kina zna wiele przypadków, gdy niszowe komiksy stawały się podstawą udanych filmów. Wystarczy przypomnieć sobie "The Rocketeer", "Barb Wire" czy "Spawn" z lat 90. Paramount ma doświadczenie w rozwijaniu franczyz - to właśnie to studio stało za początkami MCU, które wówczas również wydawało się ryzykownym przedsięwzięciem.
Na ten moment wiadomo, że scenariusz filmu napisze Rebecca Webb. Szczegóły dotyczące obsady czy daty premiery nie są jeszcze znane. Jedno jest pewne - branża filmowa i fani komiksów z zainteresowaniem będą śledzić rozwój tego projektu. Czy "Devilina" dołączy do grona udanych adaptacji komiksowych, czy podzieli los mniej fortunnych prób, jak niedawna adaptacja "Kruka"? Czas pokaże.
Niezależnie od wyniku, inicjatywa Paramountu pokazuje, że studia filmowe wciąż poszukują nowych, oryginalnych historii do przeniesienia na duży ekran. W erze dominacji znanych marek, taki ruch może przynieść powiew świeżości do świata blockbusterów. Pozostaje mieć nadzieję, że "Devilina" wykorzysta swój potencjał i zaskoczy widzów czymś naprawdę wyjątkowym.
Powąchaj to: jak kina próbowały wprowadzić zapach do filmów
Kino od zawsze starało się angażować jak najwięcej zmysłów widza, aby stworzyć pełne doświadczenie immersji. Wzrok i słuch są oczywistymi elementami odbioru filmu, ale co z węchem? Historia prób wprowadzenia zapachu do kina jest fascynująca, pełna innowacji, porażek i nieustannych prób ulepszenia doświadczenia filmowego.
Wczesne eksperymenty
Pierwsze próby włączenia zapachu do doświadczenia kinowego sięgają początków XX wieku. W 1906 roku, podczas pokazu filmu w Family Theater w Forest City w Pensylwanii, właściciel kina S.L. Rothafel użył waty nasączonej olejkiem różanym, którą umieścił przed wentylatorem elektrycznym podczas wyświetlania newsreela o Różowym Turnieju. To proste, ale innowacyjne podejście było jednym z pierwszych udokumentowanych prób połączenia zapachu z obrazem filmowym.
Smell-O-Vision
View this post on Instagram
Jednym z najbardziej znanych eksperymentów z zapachem w kinie był system Smell-O-Vision, opracowany przez Hansa Laube w 1960 roku. Mimo że każdy kinomaniak o nim słyszał, system został użyty tylko w jednym filmie - "Scent of Mystery" w reżyserii Jacka Cardiffa.
-
W kinach zainstalowano specjalne urządzenia, które mogły emitować do 30 różnych zapachów.
-
Zapachy były przechowywane w małych buteleczkach, połączonych rurkami z siedzeniami widzów.
-
W odpowiednich momentach filmu, sygnał na ścieżce dźwiękowej uruchamiał mechanizm uwalniający zapach.
-
Zapach był wtłaczany pod ciśnieniem do sali kinowej, a następnie usuwany przez system wentylacyjny.
AromaRama
Konkurencyjnym systemem dla Smell-O-Vision był AromaRama, opracowany przez Charlesa Weissa. Został on użyty w filmie dokumentalnym "Behind the Great Wall", który miał premierę trzy tygodnie przed "Scent of Mystery". AromaRama różnił się od Smell-O-Vision sposobem dystrybucji zapachów:
- Zapachy były rozpylane przez system klimatyzacji kina.
- System mógł generować do 100 różnych aromatów.
- Zapachy były synchronizowane z filmem za pomocą taśmy magnetycznej.
Chociaż AromaRama uniknął niektórych problemów technicznych Smell-O-Vision, również nie zdobył popularności. Krytycy uznali użycie zapachów za rozpraszające i niepotrzebne, a sam film nie był wystarczająco interesujący, aby przyciągnąć widzów.
John Waters i "Polyester"
W 1981 roku kontrowersyjny reżyser John Waters postanowił wykorzystać ideę zapachu w kinie w swoim filmie "Polyester". Zamiast skomplikowanych systemów, Waters użył prostej i taniej metody znanej jako "Odorama". Odorama działała następująco:
- Widzowie otrzymywali karty z dziesięcioma ponumerowanymi obszarami do zdrapania.
- W odpowiednich momentach filmu na ekranie pojawiał się numer.
- Widzowie zdrapywali odpowiedni obszar na karcie i wąchali uwolniony zapach.
Waters, znany z prowokacyjnego podejścia do kina, wykorzystał zarówno przyjemne, jak i nieprzyjemne zapachy (w tym zapach benzyny i brudnych skarpetek), tworząc satyrę wcześniejszych prób wprowadzenia zapachu do kina.
Japońskie eksperymenty: Smellit
W 2013 roku japońska firma NTT Communications zaprezentowała system o nazwie "Smellit". To urządzenie, przypominające wyglądem drukarkę, było w stanie emitować różne zapachy w synchronizacji z obrazem na ekranie.
Smellit działał na następującej zasadzie:
- Urządzenie zawierało kartridże z olejkami zapachowymi.
- Specjalne oprogramowanie sterowało mieszaniem i uwalnianiem zapachów.
- System mógł generować szeroki zakres aromatów, od kwiatów po jedzenie.
Choć Smellit był bardziej zaawansowany technicznie niż jego poprzednicy, nie znalazł szerokiego zastosowania w kinach. Został jednak wykorzystany w niektórych instalacjach artystycznych i eksperymentalnych pokazach.
Technologia cyfrowa i zapachy
W erze cyfrowej pojawiły się nowe próby wprowadzenia zapachu do doświadczenia rozrywkowego. Jednym z przykładów jest Cyrano, przenośne urządzenie opracowane przez start-up Vapor Communications.
Cyrano działa w następujący sposób:
- Urządzenie zawiera kapsułki z różnymi zapachami.
- Użytkownik może kontrolować emisję zapachów za pomocą aplikacji na smartfonie.
- Zapachy mogą być synchronizowane z różnymi mediami, w tym filmami i muzyką.
Choć Cyrano nie jest przeznaczony specyficznie dla kin, pokazuje kierunek, w jakim może rozwijać się technologia zapachowa w kontekście mediów cyfrowych.
Wirtualna rzeczywistość i zapachy
Wraz z rozwojem technologii wirtualnej rzeczywistości (VR), pojawiły się nowe możliwości wprowadzenia zapachu do doświadczenia audiowizualnego. Firmy takie jak OVR Technology pracują nad urządzeniami, które mogą emitować zapachy w synchronizacji z doświadczeniami VR.
System OVR Technology działa następująco:
- Specjalna przystawka jest mocowana do gogli VR.
- Urządzenie zawiera kartridże z "cząsteczkami zapachowymi".
- Zapachy są uwalniane w precyzyjnie określonych momentach doświadczenia VR.
Technologia ta, choć wciąż w fazie rozwoju, pokazuje potencjał integracji zapachu z nowoczesnymi formami rozrywki audiowizualnej.
Zapach jak filmy 3D?
Mimo wielu prób, wprowadzenie zapachu do doświadczenia kinowego wciąż napotyka na szereg wyzwań:
- Subiektywność odbioru zapachów: W przeciwieństwie do obrazu i dźwięku, odbiór zapachów jest bardziej subiektywny i zależny od indywidualnych preferencji.
- Problemy techniczne: Trudności w kontrolowaniu rozprzestrzeniania się zapachów w dużych pomieszczeniach i ich szybkim usuwaniu.
- Koszty: Implementacja systemów zapachowych w kinach wiąże się z znacznymi kosztami.
- Potencjalne alergie i reakcje: Niektórzy widzowie mogą mieć alergiczne reakcje na certain zapachy.
- Artystyczna integralność: Pytanie, czy dodanie zapachów zawsze wzbogaca doświadczenie filmowe, czy może czasem rozprasza i odciąga uwagę od narracji.
Mimo tych wyzwań, idea wprowadzenia zapachu do doświadczenia filmowego wciąż fascynuje twórców i technologów. Przyszłość może przynieść nowe, bardziej wyrafinowane metody integracji zapachu z obrazem i dźwiękiem, np.:
- Bardziej spersonalizowane doświadczenia zapachowe, dostosowane do preferencji indywidualnych widzów.
- Integrację technologii zapachowej z platformami streamingowymi, umożliwiającą doświadczanie zapachów w domu.
- Rozwój subtelniejszych i bardziej precyzyjnych metod emisji zapachów w przestrzeniach publicznych.
- Wykorzystanie zapachów w edukacji i terapii, gdzie mogą wzbogacić doświadczenia immersyjne.
Czy warto próbować?
Historia prób wprowadzenia zapachu do kina jest fascynującym przykładem ludzkiej innowacyjności i dążenia do wzbogacenia doświadczenia artystycznego. Od prostych eksperymentów z początku XX wieku, przez ambitne systemy lat 60., aż po nowoczesne technologie cyfrowe i VR, idea "pachnącego kina" wciąż ewoluuje.
Choć żaden system nie odniósł jak dotąd wielkiego sukcesu komercyjnego, każda próba przyczyniła się do rozwoju technologii i poszerzyła granice tego, co możliwe w sztuce filmowej. Niezależnie od tego, czy przyszłość przyniesie powszechne adoptowanie technologii zapachowej w kinie, czy pozostanie ona niszowym eksperymentem, fascynacja łączeniem zapachu z obrazem i dźwiękiem z pewnością będzie trwać, inspirując kolejne pokolenia innowatorów i artystów.
Filmy, których nigdy nie zobaczysz: fascynująca historia niedokończonych arcydzieł
"Napoleon" Stanleya Kubricka
Jednym z najbardziej znanych niedokończonych projektów w historii kina jest "Napoleon" Stanleya Kubricka. Reżyser, znany z perfekcjonizmu i dbałości o detale, planował stworzyć epicki film biograficzny o Napoleonie Bonaparte. Projekt rozpoczął się w 1967 roku, tuż po sukcesie "2001: Odysei kosmicznej". Kubrick poświęcił lata na badania, gromadząc ogromną ilość materiałów historycznych. Jego zespół zrobił ponad 15 000 zdjęć lokacji w Europie i stworzył szczegółową kartotekę dokumentującą niemal każdy dzień z życia Napoleona. Reżyser planował wykorzystać 40 000 statystów do odtworzenia słynnych bitew.
Scenariusz, liczący 148 stron, był gotowy w 1969 roku. Kubrick chciał, aby w rolę Napoleona wcielił się Jack Nicholson, a Józefinę miała zagrać Audrey Hepburn. Niestety, studio MGM wycofało się z finansowania projektu, uznając go za zbyt kosztowny i ryzykowny. Porażka kasowa filmu "Waterloo" (sic!) z 1970 roku, również opowiadającego o Napoleonie, ostatecznie przekreśliła szanse na realizację.
Wpływ "Napoleona" Kubricka jest widoczny w jego późniejszym filmie "Barry Lyndon" (1975), w którym wykorzystał część badań i technik planowanych dla "Napoleona". W 2011 roku reżyser Steven Spielberg ogłosił plany realizacji miniserialu na podstawie scenariusza Kubricka, jednak projekt ten również nie doszedł do skutku.
"Dune" Alejandro Jodorowsky'ego
Kultowa powieść science fiction Franka Herberta "Diuna" doczekała się kilku adaptacji, ale żadna z nich nie dorównuje wizjonerskiej koncepcji chilijskiego reżysera Alejandro Jodorowsky'ego z lat 70. Jodorowsky planował bowiemstworzyć 14-godzinny film, który miał być "psychodelicznym doświadczeniem" i "mesjańskim projektem" mającym na celu zmianę świadomości widzów. Do projektu zaangażował niezwykłą grupę artystów, w tym:
- Salvadora Dalí jako Imperatora Galaktyki (z gażą 100 000 dolarów za godzinę)
- Orsona Wellesa jako Barona Harkonnena
- Micka Jaggera jako Feyd-Rautha
- Pinka Floyd do stworzenia ścieżki dźwiękowej
Zespół artystyczny obejmował również H.R. Gigera (późniejszego twórcę "Obcego"), Jeana Girauda (Moebiusa) i Dana O'Bannona. Jodorowsky i jego syn Brontis spędzili dwa lata na intensywnych przygotowaniach fizycznych i psychicznych do filmu.
Projekt ostatecznie upadł z powodu braku finansowania. Szacowany budżet 15 milionów dolarów był zbyt wysoki dla studiów filmowych, szczególnie biorąc pod uwagę kontrowersyjną reputację Jodorowsky'ego. Mimo że film nigdy nie powstał, jego wpływ na kino science fiction jest nie do przecenienia. Wiele pomysłów i projektów koncepcyjnych znalazło swoje miejsce w innych filmach, takich jak "Obcy" czy "Blade Runner". Historia tego niezrealizowanego projektu została opowiedziana w fascynującym dokumencie "Jodorowsky's Dune" (2013).
"The Other Side of the Wind" Orsona Wellesa
Orson Welles, legendarny reżyser "Obywatela Kane'a", spędził ostatnie 15 lat swojego życia pracując nad swoim ostatnim filmem "The Other Side of the Wind". Projekt rozpoczął się w 1970 roku i trwał, z przerwami, aż do śmierci Wellesa w 1985 roku. Film miał być satyrą na Hollywood i nową falę w kinie, opowiadając historię starzejącego się reżysera (granego przez Johna Hustona) próbującego ukończyć swój ostatni film. Welles zastosował innowacyjną technikę, łącząc różne style filmowe i formaty, tworząc coś, co określał jako "kalejdoskopowy film w filmie".
Produkcja jednak napotykała ogromne problemy i finansowe, i prawne. Welles kręcił film kawałek po kawałku, często używając własnych pieniędzy. Po jego śmierci, prawa do filmu stały się przedmiotem sporów prawnych między różnymi stronami, w tym córką Wellesa, jego partnerką Oją Kodar i irańskim producentem. Po latach starań, w 2018 roku Netflix sfinansował ukończenie filmu na podstawie notatek i wskazówek pozostawionych przez Wellesa. "The Other Side of the Wind" miał premierę na festiwalu w Wenecji w 2018 roku, 48 lat po rozpoczęciu produkcji. Choć nie jest to dokładnie film, który Welles zamierzał stworzyć, stanowi fascynujący wgląd w wizję jednego z największych reżyserów w historii kina.
"Ronnie Rocket" Davida Lyncha
Po sukcesie swojego debiutu "Głowa do wycierania" (1977), David Lynch planował zrealizować surrealistyczny film noir zatytułowany "Ronnie Rocket". Projekt ten miał być opowieścią o karle z problemami z elektrycznością, który zostaje wykorzystany jako ludzka bateria. Lynch pracował nad scenariuszem w latach 1976-1980, ale nigdy nie udało mu się zdobyć finansowania. Studio uważało projekt za zbyt dziwny i ryzykowny. Zamiast tego, Lynch nakręcił "Człowieka słonia" (1980), który odniósł sukces krytyczny i komercyjny.
Choć "Ronnie Rocket" nigdy nie został zrealizowany, wiele elementów z tego projektu znalazło swoje miejsce w późniejszych filmach Lyncha. Surrealistyczna estetyka i zainteresowanie elektrycznością są widoczne w "Twin Peaks" i "Inland Empire". Sam Lynch wielokrotnie wyrażał chęć powrotu do tego projektu, ale jak dotąd pozostaje on jednym z najbardziej intrygujących "co by było, gdyby" w historii kina.
"Megalopolis" Francisa Forda Coppoli
Francis Ford Coppola, reżyser "Ojca chrzestnego" i "Apocalypse Now", od dziesięcioleci marzył o realizacji swojego opus magnum - "Megalopolis". Film miał być epicką opowieścią o architekcie próbującym zbudować utopijne miasto w Nowym Jorku po wielkiej katastrofie.
Coppola rozpoczął prace nad projektem w latach 80., ale dopiero na początku XXI wieku wydawało się, że film zostanie zrealizowany. W 2001 roku reżyser rozpoczął zdjęcia próbne z gwiazdorską obsadą, w tym Russelem Crowe'em i Robertem De Niro. Niestety, ataki z 11 września 2001 roku sprawiły, że projekt stał się zbyt kontrowersyjny i kosztowny. Coppola zawiesił produkcję, ale nigdy nie porzucił marzenia o realizacji "Megalopolis".
W 2019 roku Coppola ogłosił, że wraca do projektu i planuje zainwestować własne pieniądze w jego realizację. Mimo wielu przeciwności, w tym pandemii COVID-19, zdjęcia do filmu rozpoczęły się w listopadzie 2022 roku z udziałem takich gwiazd jak Adam Driver, Forest Whitaker i Nathalie Emmanuel.
Wpływ niedokończonych filmów na kulturę filmową
Niedokończone projekty często stają się legendami, obrastając w mity i spekulacje. Fani tworzą teorie na temat tego, jak mogłyby wyglądać, gdyby zostały ukończone. Niektóre z nich, jak "Dune" Jodorowsky'ego, inspirują dokumenty i książki analizujące proces twórczy i wpływ tych niezrealizowanych wizji. Co więcej, wiele elementów z tych projektów znajduje swoje miejsce w innych filmach. Pomysły, projekty koncepcyjne czy techniki filmowe opracowane dla niedokończonych filmów często są adoptowane przez innych twórców, wpływając na ewolucję języka filmowego.
Niedokończone arcydzieła przypominają nam również o kruchości procesu twórczego w kinie. Pokazują, jak wiele czynników - od finansów, przez politykę studiów, po osobiste tragedie - może wpłynąć na realizację filmu. Jednocześnie są dowodem na niezłomność wizji artystycznej, która potrafi przetrwać dekady i inspirować kolejne pokolenia.
W świecie, gdzie każdy aspekt produkcji filmowej wydaje się być skrupulatnie zaplanowany i zrealizowany, te niedokończone projekty stanowią fascynujący kontrast. Są świadectwem ambicji, kreatywności i nieustępliwości wielkich twórców kina, nawet w obliczu przeciwności losu. Choć nigdy nie zobaczymy ich na ekranie w zamierzonej formie, te niedokończone arcydzieła na zawsze pozostaną ważną częścią historii i kultury filmowej.
Bill Skarsgård - król horrorów
Bill Skarsgård, szwedzki aktor znany z roli przerażającego klauna Pennywise'a w filmach "To", coraz mocniej zaznacza swoją pozycję w gatunku.
Niedawno do sieci trafił nowy klip z nadchodzącego filmu "Kruk", w którym Skarsgård wciela się w rolę Erica Dravena. Scena przedstawia brutalne starcie bohatera z przeciwnikami na schodach opery. Widać w niej charakterystyczny dla aktora fizyczny styl gry, który Stephen King określił kiedyś jako "bardzo fizyczny i baletowy".
"Kruk" to nowa interpretacja kultowego komiksu Jamesa O'Barra z 1989 roku. Film opowiada historię Erica Dravena, który zostaje wskrzeszony przez tajemniczą siłę znaną jako "Kruk", by pomścić swoją śmierć i morderstwo narzeczonej. Klip z filmu pokazuje, że możemy spodziewać się brutalnych, krwawych scen, ale też dramatycznych momentów godnych operowego otoczenia.
To nie jedyny projekt grozy, w którym zobaczymy Skarsgårda w najbliższym czasie. Jeszcze w tym roku ma pojawić się w remake'u klasycznego "Nosferatu", gdzie zagra samego hrabiego Orloka. Reżyser Robert Eggers jest pod ogromnym wrażeniem transformacji aktora, twierdząc nawet, że widzowie mogą go nie rozpoznać w tej roli. Eggers powiedział:
Pracował z trenerem operowym, aby obniżyć swój głos o oktawę. Myślę, że ludzie będą sądzić, że zmieniliśmy to w postprodukcji, ale to wyłącznie jesgo występ i zaangażowanie.
Transformacja to modus operandi aktora. Warto przypomnieć, że to właśnie rola Pennywise'a w "To" przyniosła Skarsgårdowi prawdziwy rozgłos. Jego interpretacja przerażającego klauna spotkała się z uznaniem nie tylko widzów, ale i samego Stephena Kinga. Autor bestsellerowej powieści chwalił fizyczność i balans w grze aktora. W materiale zza kulis "To: Rozdział 2", King podkreślał, jak ciężko Skarsgård pracuje nad swoją rolą.
50 twarzy Skarsgårda
Horrorowa filmografia Skarsgårda jest imponująca i wciąż się rozrasta. Oto przegląd jego najważniejszych ról w tym gatunku:
- "Hemlock Grove" (2013-2015) - serial Netflix, w którym Skarsgård wcielił się w Romana Godfrey'a, tajemniczego dziedzica potężnej rodziny w miasteczku pełnym mrocznych sekretów.
- "To" (2017) i "To: Rozdział 2" (2019) - przełomowa rola Pennywise'a, przerażającego klauna terroryzującego mieszkańców miasteczka Derry.
- "Assassination Nation" (2018) - czarna komedia z elementami horroru, w której Skarsgård zagrał Marka, chłopaka jednej z głównych bohaterek.
- "Villains" (2019) - czarna komedia z elementami horroru, gdzie Skarsgård wciela się w rolę Mickey'a, złodzieja, który wraz z dziewczyną trafia do domu pełnego mrocznych tajemnic.
- "Castle Rock" (2018-2019) - serial inspirowany twórczością Stephena Kinga, w którym Skarsgård gra tajemniczą postać znaną jako "The Kid".
- "Barbarian" (2022) - thriller z elementami horroru, gdzie Skarsgård gra Keitha, jednego z głównych bohaterów.
- "Kruk" (2024) - nadchodząca reinterpretacja kultowego komiksu i filmu z lat 90.
- "Nosferatu" (2024) - remake klasycznego horroru, w którym Skarsgård wciela się w rolę hrabiego Orloka.
Skarsgård zdaje się być stworzony do ról w horrorach. Jego umiejętność fizycznej transformacji i oddania nieludzkich, przerażających cech postaci sprawia, że z każdym kolejnym projektem umacnia swoją pozycję jako nowy "król kinowych dziwaków".
Czy "Kruk" i "Nosferatu" powtórzą sukces "To"? Tego dowiemy się już wkrótce. "Kruk" ma trafić do kin 23 sierpnia 2024 roku i obiecuje być jeszcze mroczniejszy i bardziej brutalny niż wersja z 1994 roku. Jedno jest pewne - na ekranie zobaczymy Billa Skarsgårda w pełnej krasie jego aktorskiego talentu. A to zawsze jest gwarancją dreszczu emocji!
Najciekawsze nowe zwiastuny
W kolejnych miesiącach 2024 roku z pewnością będzie co oglądać. Sprawdźcie zestawienie najciekawszych zwiastunów, jakie pojawiły się w ostatnim czasie.
Godzina ciszy
Staroszkolne kino akcji z twistem. Bostoński detektyw Frank Shaw (Joel Kinnaman) powraca do służby po wypadku, w wyniku którego doznał trwałej utraty słuchu. Pracując teraz jako tłumacz języka migowego trafia na sprawę, w której świadkiem jest głuchoniema kobieta (Sandra Mae Frank). Szybko okazuje się, że za przestępstwem stoi grupa skorumpowanych policjantów, którzy zrobią wszystko, aby wyeliminować każdego, kto może zagrozić ich interesom. Za kamerą nadchodzącego filmu stanął Brad Anderson, najlepiej znany z obchodzącego w tym roku swoje 20-lecie „Mechanika”, do którego Christian Bale schudł kilkadziesiąt kilogramów.
Śnieżka
Nowy aktorski film Disneya oparty na klasycznej animacji z 1937 roku. W tytułowej roli występuje Rachel Zegler, natomiast w zazdrosną królową wciela się Gal Gadot. Za scenariusz odpowiadają Greta Gerwig i Erin Wilson, a reżyserii podjął się Marc Webb. Produkcja ma zadebiutować w marcu 2025 roku, ale już od jakiegoś czasu wzbudza szereg kontrowersji. Poszło m.in. o zbyt ciemną karnację mającej polskie i kolumbijskie korzenie Rachel Zegler, która nie spodobała się części internautów. Ze sprzeciwem spotkały się też zapowiadane zmiany fabularne, a zwłaszcza to, że tym razem Śnieżka ma być postacią znacznie bardziej niezależną. Taką, która wcale nie marzy o wielkiej miłości ani ratunku ze strony księcia.
Greedy People
Komedia kryminalna z akcją osadzoną w małym nadmorskim miasteczku. Dwóch lokalnych policjantów odpowiada na rutynowe zgłoszenie, które zmienia się w miejsce zbrodni z dużą gotówką w tle. Decydując się na przywłaszczenie pieniędzy uruchamiają lawinę chaosu, która wywraca do góry nogami poukładane życie mieszkańców. W rolach głównych występują Joseph Gordon-Levitt oraz Himesh Patel. Partnerują im m.in. Lily James, Tim Blake Nelson, Simon Rex oraz Traci Lords. Za reżyserię odpowiada Potsy Ponciroli.
Saturday Night Live
Saturday Night Live nigdy nie miał szans obrosnąć w Polsce takim kultem, jak za oceanem, ale fani komedii doskonale wiedzą, że to właśnie z tego programu wywodzą się prawdziwe tuzy gatunku. Nakręcenia filmu o początkach SNL podjął się Jason Reitman, a w obsadzie znaleźli się m.in. Dylan O’Brien, który wcieli się w Dana Aykroyda, Matt Wood odgrywający Johna Belushiego czy Cory Michael Smith w roli Chevy’ego Chase’a. Film powstał na bazie serii wywiadów z członkami obsady i ekipy pracującymi przy programie, który powstał w1975 roku, czyli niemal pół wieku temu.
Beetlejuice Beetlejuice
Nowy zwiastun kontynuacji kultowego „Soku z żuka” z 1988 roku, który skradł serca widzów surrealistyczną, a zarazem niezwykle oryginalną mieszanką grozy i humoru. Jakość kontynuacji ma zagwarantować powrót reżysera Tima Burtona oraz wcielających się w główne role Winony Ryder i Michaela Keatona. Na ekranie pojawią się też m.in. Justin Theroux, Monica Bellucci, Catherine O’Hara, Willem Dafoe, Danny DeVito i Jenna Ortega – gwiazda serialu „Wednesday”.
Mufasa: Król lew
Kontynuacja „Króla Lwa” z 2019 r., czyli nowej wersji jednej z najpopularniejszych animacji lat dziewięćdziesiątych. Tym razem poznamy losy ojca Simby, który próbując przekonać potomka do pójścia w królewskie ślady opowie mu historię swojego życia. Widzowie zobaczą na ekranie zarówno trudne początki Mufasy jako osieroconego lwiątka, jak i jego drogę do objęcia tronu Lwiej Ziemi. „Mufasa: Król Lew” pogłębi popularne uniwersum i doda nowe warstwy do już znanej historii, co powinno przyciągnąć zarówno fanów oryginalnego filmu, jak i nowych widzów. Na stołku reżysera zasiadł tym razem Barry Jenkins, który zdobył Oscara za „Moonlight”, a za scenariusz ponownie odpowiada Jeff Nathanson.
Kraven Łowca
Nowy trailer nadchodzącego filmu o jednym z najsłynniejszych złoczyńców Marvela, który nie miał jeszcze okazji załapać się na swoje kinowe 5 minut. Aaron Taylor-Johnson wciela się w mężczyznę, którego skomplikowana relacja z bezwzględnym ojcem (Russell Crowe), prowadzi na ścieżkę krwawej zemsty. Przedsmak tego, jak bardzo krwawej daje nie tylko zwiastun, ale też nadana filmowi kategoria wiekowa R. Film reżyserowany przez J.C. Chandora miał pierwotnie zadebiutować już w październiku 2023, ale jego premierę kilkukrotnie przekładano. Miało to być podyktowane chęcią dopracowania produkcji, która ma trafić do kina 13 grudnia. Za projekt odpowiada Sony Pictures, więc nie jest on związany z Marvel Cinematic Universe.
„Deadpool i Wolverine” z miliardem w box office
Prognozy były optymistyczne, ale w obliczu wielu zaskakujących klap finansowych nacechowane też pewną dozą rezerwy. Jak się okazało niesłusznie, bo niepokorny duet superbohaterów osiągnął w kinach spektakularny sukces finansowy.
Film będący jednym z najbardziej oczekiwanych crossoverów w historii połączył dwóch ulubieńców fanów: pyskatego Deadpoola (granego przez Ryana Reynoldsa) i dzikiego Wolverine’a (powracający do roli Hugh Jackman). Okazało się to strzałem w dziesiątkę. Ich wspólne przygody przyciągnęły do kina ogromne zastępy widzów i szybko przekroczyły granicę miliarda dolarów w globalnym box office. Warto zauważyć, że chociaż dwie poprzednie części Deadpoola radziły sobie w kinach znakomicie, to żadnej z nich nie udało osiągnąć tak wysokiego wyniku.
Obecnie „Deadpool i Wolverine” jest drugim najbardziej dochodowym filmem 2024, ustępując jedynie „W głowie się nie mieści 2”, które zarobiło na całym świecie już ponad 1,5 miliarda dolarów. Trzecią pozycję okupują Minionki, których czwarta część („Gru i Minionki: Pod przykrywką”) przyniosła do tej pory wpływy w wysokości ponad 800 mln dolarów.
Przekroczenie bariery miliarda dolarów nie oznacza końca walki Deadpoola i Wolverine’a. Wszystko jednak wskazuje na to, że również z kolejnego starcia wyjdą zwycięsko. Produkcja zbliża się bowiem do prześcignięcia „Jokera” i stania się najbardziej kasowym filmem z kategorią R w historii. Tytuł z 2019 r. w reżyserii Todda Phillipsa, z Joaquinem Phoenixem w roli głównej zarobił w globalnym box office ok. 1 078 mld dolarów.
Po „Loganie” Hugh Jackman postawił sprawę jasno – nigdy więcej nie wcieli się w Wolverine’a. Decyzja spotkała się z pozytywnym odbiorem fanów, którzy byli zgodni co do tego, że doceniony także przez krytyków film z 2017 stanowi idealne domknięcie historii najpopularniejszego mutanta Marvela. Podobno Jackmana skłoniła do powrotu wizja współpracy z Ryanem Reynoldsem, z którym prywatnie od wielu lat się przyjaźni. Aktor wyraził też radość z możliwości przedstawienia postaci „Wolverine’a” w zupełnie innym, bardziej komediowym kontekście, jaki oferuje świat Deadpoola.
Niezapomniane duety, wierne kolaboracje
Krzyżowanie się talentów i osobowości to w świecie filmu norma. Prawdziwie twórcze partnerstwa, które raz za razem odmieniają oblicze kina to jednak rzadkość. Oto kilka z tych niezwykłych kolaboracji.
Martin Scorsese i Robert De Niro
Trwająca już pół wieku współpraca Martina Scorsese i Roberta De Niro jest bez wątpienia jedną z najbardziej ikonicznych relacji w historii kina. Ich drogi po raz pierwszy skrzyżowały się na planie „Ulic Nędzy” z 1973 i już wtedy można było zaobserwować efekty niesamowitej chemii na linii aktor – reżyser. De Niro nie tylko doskonale rozumiał wnikliwe podejście Scorsese do postaci i narracji, ale potrafił też wnieść głębię i autentyczność do każdej z powierzanych mu ról. Duet nakręcił wspólnie 10 ponadczasowych filmów: „Ulice Nędzy”, „Taksówkarz”, „New York, New York”, „Wściekły byk”, „Przylądek strachu”, „Król komedii, „Chłopcy z Ferajny”, „Kasyno”, „Irlandczyk” oraz „Czas Krwawego Księżyca”.
John Ford i John Wayne
Jedna z najbardziej legendarnych kolaboracji w historii zaowocowała 14 filmami, które stały się klasykami kina, szczególnie w gatunku westernu. Ich pierwszy wspólny film, „Dyliżans” z 1939 roku zdobył dwa Oscary i uczynił z Johna Wayne’a gwiazdę pierwszego formatu. Połączenie wizjonerskiej wirtuozerii Forda jako reżysera i ekranowej charyzmy Wayne’a stworzyły mieszankę, obok której nie dało się przejść obojętnie. Za szczytowe osiągnięcie duetu uznaje się „Poszukiwaczy” z 1956 roku. Poruszający trudne tematy rasizmu, zemsty i moralnych dylematów film znacznie odstawał od królujących wówczas heroicznych standardów. Chociaż „Poszukiwacze” nie spotkali się z powszechnym uznaniem w momencie premiery, to dziś uznawani są za arcydzieło gatunku, mające ogromny wpływ na późniejszych twórców, takich jak np. Martin Scorsese, Steven Spielberg czy George Lucas.
Sam Raimi i Bruce Campbell
Przyjaźń Sama Raimi i Bruce’a Cambella sięga czasów licealnych i wspólnych amatorskich projektów kręconych w latach 70-tych przy użyciu kamery Super 8. Ich przełomem była oczywiście legendarna seria „Evil Dead”, która do dziś darzona jest przez fanów horrorów niesłabnącą sympatią. W kolejnych latach ścieżki obu twórców wielokrotnie się krzyżowały, a Campbell bardzo często pojawiał się w filmach i serialach reżyserowanych lub produkowanych przez swojego długoletniego przyjaciela. Znany jest też z licznych występów cameo w takich tytułach Raimiego, jak trylogia „Spider-Man” czy „Doktor Strange w multiwersum obłędu”. Nie bez powodu wśród fanów twórczości reżysera od lat dobrze znany jest fakt, że dodanie Bruce’a Campbella do czegoś automatycznie czyni to lepszym.
Tim Burton i Johnny Depp
Współpraca tego jednego z najbardziej znanych duetów reżyser-aktor rozpoczęła się w 1990 roku na planie „Edwarda Nożycorękiego”. Szybko okazało się, że nie będzie to jednorazowa akcja, ponieważ wcielający się w tytułowego bohatera Depp w mig wyczuł artystyczną wizję i groteskową estetykę Burtona. Jego niezwykła charyzma i aktorska wszechstronność okazała się sekretnym składnikiem, który zaowocował wieloma ikonicznymi kreacjami, takimi jak Ichabod Crane w „Jeźdźcu bez głowy”, Willy Wonka w „Charlie i fabryka czekolady” (2005), Sweeney Todd w „Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street” (2007) czy Szalony Kapelusznik w „Alicji w Krainie Czarów” (2010).
Ich ostatni wspólny projekt to „Mroczne cienie” z 2012 roku, ale nie zdziwilibyśmy się, gdyby ścieżki obu artystów jeszcze się skrzyżowały. Tym bardziej, że niedawno, podczas Festiwalu Filmowego Tribeca, premierę miała pierwsza część poświęconego Burtonowi dokumentu, w którym swoimi doświadczeniami ze współpracy z reżyserem podzielił się m.in. Johnny Depp.
Quentin Tarantino i Samuel L. Jackson
Współpraca Quentina Tarantino i Samuela L. Jacksona to bez wątpienia doskonały przykład niesamowitej synergii, która ukształtowała współczesne kino. Aktor bez powodzenia starał się o rolę we „Wściekłych Psach”, ale na szczęście na kolejne spotkanie nie musiał czekać długo. Ich pierwszy wspólny projekt w postaci „Pulp Fiction” z 1994 roku przyniósł Jacksonowi zasłużoną sławę, a odgrywana przez niego postać Julesa na stałe wpisała się do kanonu najbardziej magnetyzujących filmowych kreacji. Stało się jasne, że Tarantino doskonale rozumie wyjątkowy talent Jacksona do wydobywania z dialogów wszystkiego, co najlepsze. Dało to początek wieloletniej współpracy, która zaowocowała takimi filmami, jak „Jackie Brown”, „Kill Bill vol. 2”, „Django” czy „Nienawistna Ósemka”.
Czas Apokalipsy wraca do kin
W tym roku "Czas Apokalipsy" skończył 45 lat. To doskonała okazja do ponownego obejrzenia arcydzieła Francisa Forda Coppoli. I to nie w zaciszu własnego domu, ale na wielkim kinowym ekranie.
Kinową premierę „Czasu Apokalipsy” zaplanowano na 23 sierpnia i będzie to wersja reżyserska, znana też jako „Apocalypse Now: Final Cut”. Polscy widzowie będą mieli zatem okazję zobaczyć doskonale odrestaurowany film, który zadebiutował w takiej postaci w 2019 r. na Tribeca Film Festival.
Na przestrzeni lat „Czas Apokalipsy” doczekał się kilku wersji, ale sam Coppola uważa, że to właśnie „Final Cut” najpełniej oddaje jego artystyczną wizję i jest idealnym kompromisem między długością wersji kinowej z 1979 roku a obszernością wersji „Redux” z 2001 roku. Film trwa 183 minuty i zawiera wiele scen, które zostały usunięte z oryginalnego, liczącego 147 minut obrazu, ale jest też bardziej zwarty i spójny niż trwająca 202 minuty wersja „Redux”.
Scenariusz „Czasu Apokalipsy” jest luźno oparty na „Jądrze ciemności” Josepha Conrada. Coppola opowiedział historię kapitana Willarda (Martin Sheen) i szalonego pułkownika Kurtza (Marlon Brando), kreując psychodeliczny obraz wojny w Wietnamie. Obraz zapisał się w historii nie tylko dzięki swoim niepodważalnym walorom artystycznym, ale za sprawą produkcyjnego piekła, przez które musiał przejść zanim trafił na ekrany.
Dosyć łagodnym jest stwierdzenie, że „Czas Apokalipsy” miał skomplikowaną i burzliwą produkcję. W jej trakcie Coppola był pod ogromną presją, zarówno finansową, jak i artystyczną, co odbiło się na jego zdrowiu psychicznym i fizycznym. Film miał być nagrany w 6 tygodni, ale finalnie zdjęcia zajęły aż 16 miesięcy, na co wpływ miał m.in. tajfun, który zmiótł z powierzchni ziemi większość scenografii. Budżet produkcji zwiększył się o kilka milionów dolarów, które Coppola wyłożył z własnej kieszeni (w tym celu zastawił swój dom i winnicę). Ostatecznie powstało ponad 200 godzin nagrania, które reżyser edytował prawie 3 lata.
„Czas Apokalipsy” zadebiutował na festiwalu w Cannes w 1979 r., gdzie został uznany za najlepszy film (dzieląc ten tytuł z „Blaszanym bębenkiem” Volkera Schlöndorffa). Pomimo nominacji w ośmiu kategoriach nie udało mu się jednak zawładnąć oscarową galą, podczas której nagrodzono go jedynie za zdjęcia i dźwięk. Nie zmienia to faktu, że „Czas Apokalipsy” jest powszechnie uznawany za arcydzieło kina ze względu na swoją głęboką, wielowarstwową narrację, mistrzowską reżyserię Francisa Forda Coppoli oraz niezapomniane kreacje aktorskie. Film przekracza granice tradycyjnego kina wojennego, oferując intensywną refleksję nad naturą ludzkiej psychiki i okrucieństwem wojny.
Sierpień w kinach
Połowa wakacji za nami, ale filmowe premiery nie zwalniają. Na co warto wybrać się do kina w sierpniu? Oto zestawienie najciekawszych tytułów miesiąca.
Love Lies Bleeding
Nietypowa historia miłosna ze sztangami i ejtisową nostalgią w tle. Kristen Stewart wciela się w samotną menadżerkę siłowni, która zakochuje się w Jackie, ambitnej, zdeterminowanej do osiągnięcia perfekcji w swojej dyscyplinie kulturystce (Katy O’Brian). Ich rodzące się uczucie zostaje skonfrontowane z brutalną rzeczywistością i lokalnym światem przestępczym. W filmie zobaczymy też m.in. Eda Harrisa i Dave’a Franco, a za reżyserię odpowiada Rose Glass, o której zrobiło się głośno za sprawą psychologicznego horroru Saint Maud. „Love Lies Bleeding” dociera do Polski ze sporym opóźnieniem, ponieważ jego światowa premiera miała miejsce w styczniu tego roku. Od tego czasu produkcja zgromadziła całe mnóstwo pozytywnych recenzji od krytyków i widzów.
Premiera: 2 sierpnia
Pułapka
M. Night Shyamalan przyzwyczaił nas do tego, że jest reżyserem nierównym, ale także niezwykle oryginalnym, doskonale czującym filmowy suspens. Z pewnością nie zabraknie go w najnowszej produkcji, która zapowiadana jest jako potencjalny hit lata. A to za sprawą ogromnej popularności zwiastunów, które wyświetlono już ponad 40 milionów razy. Widzimy w nich ojca i nastoletnią córkę uczestniczących w koncercie, który okazuje się pułapką zastawioną na seryjnego mordercę. Sedno w tym, że owym mordercą jest właśnie ojciec, w którego wciela się Josh Hartnett. To z pewnością tylko jedna z niespodzianek, jakie przygotował dla widzów Shyamalan.
Premiera: 2 sierpnia
Motocykliści
Wyreżyserowani przez Jeffa Nicholsa „Motocykliści” zadebiutowali niemal rok temu na festiwalu filmowym w Telluride, ale aż do teraz przyszło im czekać na szeroką dystrybucję. Akcja filmu toczy się w latach 60. XX wieku i skupia się na życiu członków fikcyjnej grupy motocyklowej o nazwie Vandals, działającej w regionie Midwest w USA. Historia opowiada o przemianach społecznych, osobistych dramatach oraz dynamicznych relacjach pomiędzy członkami klubu. W głównych rolach wystąpili Tom Hardy, Austin Butler i Jodie Comer. Film bazuje na książce Danny’ego Lyona z 1968 roku o tym samym tytule.
Premiera: 9 sierpnia
Obcy: Romulus
Wyczekiwany powrót do legendarnego uniwersum, które w ostatnich latach rozmieniło się nieco na drobne. Fani liczą, że napływ świeżej krwi w postaci reżysera Fede Alvareza i młodej obsady przywróci serię na właściwe tory. Akcja nadchodzącej produkcji ma rozgrywać się pomiędzy dwoma pierwszymi filmami i przedstawiać losy grupy młodych kosmicznych kolonizatorów, którzy stają w obliczu niebezpieczeństwa ze strony ksenomorfów. W obsadzie nie znajdziemy żadnych hollywoodzkich weteranów. Postawiono na wschodzące gwiazdy, m.in. Cailee Spaeny, Isabela Merced, Archie Renaux, Spike Fearn i David Jonsson.
Premiera: 15 sierpnia
Kruk
Nowa odsłona kultowego filmu z 1994 roku, który obrósł legendą nie tylko za sprawą doskonale wykreowanej mrocznej atmosfery, ale przede wszystkim z powodu tragicznej śmierci wcielającego się w główną rolę Brandona Lee. Aktor zginął na planie w wyniku postrzału z broni, która została załadowana prawdziwymi nabojami, a film dokończono bez jego udziału. W nowej wersji w rolę Erica Dravena wcielił się Bill Skarsgård, a reżyserią zajął się Rupert Sanders. Na ekranie zobaczymy też m.in. FKA Twigs i Danny’ego Hustona.
Premiera: 23 sierpnia
Mrugnij dwa razy
Thriller zaplanowany na drugą połowę sierpnia to debiut reżyserski Zoe Kravitz, która jest też współautorką scenariusza. Film opowiada o kelnerce, która podczas przyjęcia charytatywnego nawiązuje relację ze znanym milionerem z branży technologicznej. Nowy znajomy zaprasza ją na swoją prywatną wyspę, gdzie trafia też grupa jego znajomych. To, co z początku wydaje się spełnieniem marzeń szybko przeradza się w serię coraz dziwniejszych wydarzeń. W roli głównej występuje Naomi Ackie, której partneruje Channing Tatum. Na ekranie zobaczymy też takich aktorów, jak Christian Slater, Simon Rex, Adria Arjona czy Kyle Maclachlan.
Premiera: 23 sierpnia
Jak Hollywood radzi sobie z globalnym ociepleniem? Eko-trendy w najnowszych produkcjach
Fabryka snów od zawsze miała moc kształtowania opinii publicznej. Dziś, w obliczu kryzysu klimatycznego, Hollywood bierze na siebie nową odpowiedzialność - edukowanie i inspirowanie do działania na rzecz naszej planety. Jak wielkie wytwórnie i gwiazdy kina radzą sobie z tym wyzwaniem? Przyjrzyjmy się najnowszym trendom ekologicznym w świecie filmu.
Jeszcze niedawno filmy o zmianach klimatycznych ograniczały się głównie do apokaliptycznych wizji przyszłości. Wystarczy przypomnieć sobie „Pojutrze” Rolanda Emmericha z 2004 roku, gdzie nagła zmiana klimatu zamraża pół świata. Dziś jednak Hollywood odchodzi od straszenia widzów na rzecz inspirowania do działania.
Doskonałym przykładem tej zmiany jest oscarowy „Don’t Look Up” Adama McKaya. Ta gorzka satyra, mimo katastroficznej fabuły, w istocie jest wezwaniem do działania i krytyką bierności wobec zagrożeń klimatycznych. Z kolei „Interstellar” Christophera Nolana, choć przedstawia ponurą wizję przyszłości Ziemi, jednocześnie podkreśla siłę ludzkiej determinacji i naukowego podejścia do problemów.
View this post on Instagram
View this post on Instagram