Lipiec w kinach
Lipiec zapowiada się całkiem gorąco. Zwłaszcza pod względem premier, wśród których nie zabraknie blockbusterów i wyczekiwanych powrotów. Sprawdźcie nasze propozycje.
Maxxine
Kontynuacja wyreżyserowanych przez Ti Westa filmów „X” i „Pearl” z 2022 r. Oba zostały ciepło przyjęte jako oryginalne spojrzenie na zbyt często podążający utartymi schematami gatunek horroru. Tym razem akcja przenosi się do Hollywood lat 80-tych, gdzie Maxine, jedyna ocalała z masakry przedstawionej w „X”, próbuje zrobić karierę jako aktorka. W mieście grasuje jednak tajemniczy morderca, którego czyny mogą ujawnić mroczną przeszłość kobiety.
Premiera: 5 lipca
Humanitarna wampirzyca poszukuje osób chcących popełnić samobójstwo
Chyba mamy zwycięzcę w kategorii „najbardziej wyczerpujący tytuł roku”. Młoda, nad wyraz empatyczna dziewczyna nie jest w stanie zabijać, aby zaspokoić swoją potrzebę krwi. Działanie wbrew wampirzej naturze sprowadza na nią niezadowolenie ze strony rodziny, która odcina ją od dotychczasowego źródła krwi w torebkach. Rozwiązaniem problemu może być jednak nowo poznany nastolatek ze skłonnościami samobójczymi. Za reżyserię odpowiada Ariane Louis-Seize, a w rolach głównych występują Sara Montpetit i Félix-Antoine Bénard.
Premiera: 5 lipca
Rozmowa
W 50. Rocznicę powstania „Rozmowy” jeden z najlepszych filmów Francisa Forda Coppoli wraca do kin. Fabuła skupia się wokół postaci Harry’ego Caula (Gene Hackman), wybitnego specjalisty od inwigilacji i podsłuchów, który sam obsesyjnie strzeże swojej prywatności. Jego najnowsze zlecenie dotyczy śledzenia konwersacji pary młodych ludzi, której treść zdaje się mieć wpływ na ich życie. W miarę zgłębiania zawartości nagrania, Caul nabiera coraz większych wątpliwości i zaczyna odczuwać moralny konflikt związany z potencjalnymi konsekwencjami dla bohaterów podsłuchiwanej rozmowy.
Premiera: 5 lipca
Kod zła
Mroczny Thriller w okultystycznych klimatach opowiadający o agentce FBI tropiącej seryjnego mordercę. Za produkcję odpowiada SpectreVision, znana z oryginalnych i ambitnych horrorów (np. „Mandy” i „Color Out of Space”), której współzałożycielem jest Elijah Wood. W rolach głównych występują Nicolas Cage i Maika Monroe. Film reżyseruje Oz Perkins, znanany m.in. z „Małgosia i Jaś” oraz „I Am the Pretty Thing That Lives in the House”.
Premiera: 12 lipca
Twisters
Pierwszy katastroficzny „Twister” z Billem Paxtonem i Helen Hunt zadebiutował w 1996 r. i zarobił na całym świecie blisko pół miliarda dolarów. W świetle ostatnich finansowych klap hollywoodzkich blockbusterów powtórzenie tego wyczynu nadal stoi znakiem zapytania. Twórcom sequela udało się jednak zebrać mocną ekipę z Glen Powellem i Daisy Edgar-Jones na czele. Za kamerą stanął Lee Isaac Chung („Minari”), a scenariusz napisał Mark L. Smith („Zjawa”).
Premiera: 18 lipca
Zabierz mnie na Księżyc
Romantyczna komedia opowiadająca historię ambitnej specjalistiki do marketingu (Scarlett Johansson) i spokojnego inżyniera lotniczego (Channing Tatum), których losy krzyżują się podczas pracy nad projektem kosmicznym. Za reżyserię filmy odpowiada Greg Berlanti, znany z takich filmów jak „Twój Simon” czy „Och, życie”.
Premiera: 12 lipca
Deadpool & Wolverine
Jeden z najbardziej oczekiwanych filmów roku, który ma szansę udowodnić, że znajdujące się w dołku kino superbohaterskie jeszcze nie umarło. Obok Ryana Reynoldsa zobaczymy Hugh Jackmana, który jeszcze niedawno zarzekał się, że nigdy więcej nie wcieli się w Wolverina. Szczęśliwie dla fanów jedna z najbardziej lubianych postaci Marvela powraca właśnie w jego wydaniu. Tak jak poprzednie części, film posiada kategorię wiekową R. Tym razem na stołku reżysera zasiadł Shawn Levy, znany m.in. ze „Stranger Things”, „Nocy w muzeum” czy „Free Guya”.
Premiera: 26 lipca
Opętanie Roberta Pattinsona
Robert Pattinson nadrobił zaległości i obejrzał „Opętanie” w reżyserii Andrzeja Żuławskiego. Film zrobił na nim tak duże wrażenie, że aktor pozyskał prawa do stworzenia jego remake’u.
Oryginalne „Opętanie” zadebiutowało w 1981 i opowiada historię Marka (Sam Neill) oraz Anny (Isabelle Adjani), którzy przechodzą burzliwy okres w swoim małżeństwie. Mark, po powrocie do domu po dłuższej nieobecności, odkrywa, że Anna chce się z nim rozstać. Kobieta zaniedbuje też ich wspólne dziecko i przejawia coraz dziwniejsze zachowania. Z czasem wychodzi na jaw, że jest opętana czymś znacznie mroczniejszym niż chwilowe uniesienia serca. A to prowadzi do dramatycznego i niepokojącego finału.
Wyświetl ten post na Instagramie
W momencie premiery film podzielił krytyków, ale jego surrealistyczna aura i oryginalność zapewniła mu nominację do Złotej Palmy w Cannes. Isabelle Adjani otrzymała natomiast za swój niezapomniany występ nagrodę dla najlepszej aktorki oraz Cezara. Względny sukces artystyczny nie przełożył się jednak na frekwencję w kinach. Wpływ na to miała m.in. cenzura. Nakręcony w Berlinie film w ogóle nie był wyświetlany w niemieckich kinach, w Anglii został zakazany, a do USA dotarł w wersji krótszej o całe 45 minut. Dziś jednak ten psychologiczny horror cieszy się zasłużonym statusem kultowego klasyka oraz jednego z najbardziej rozpoznawalnych dzieł Żuławskiego. Fani cenią go za niespotykane w filmach głównego nurtu połączenie grozy i kina autorskiego, które wywołuje ogrom emocji i nie pozwala o sobie zapomnieć na długo po zakończeniu seansu.
Szczegóły na temat nadchodzącego remake’u nie są jeszcze znane, ale wiemy już, że zaangażowano do niego reżysera i scenarzystę Parkera Finna, który ma na swoim koncie m.in. ceniony horror „Uśmiechnij się”. Za produkcję odpowiadała będzie firma producencka Roberta Pattinsona Icki Eneo Arlo, ale nie ujawniono jeszcze czy on sam wystąpi przed kamerą.
Wyświetl ten post na Instagramie.
Bez względu na to, komu powierzone zostaną główne role w remake’u, zaangażowani aktorzy będą mieli trudne zadanie mierząc się z oryginałem. W filmie z 1981 roku błyszczała przede wszystkim Isabelle Adjani, której kreacja została okupiona ogromnym wysiłkiem psychicznym. Aktorka przyznała, że po nakręceniu filmu zmagała się ze stresem pourazowym, a dojście do siebie zajęło jej kilka lat. Krążyły nawet plotki, że po zakończeniu zdjęć i zobaczeniu swojego występu podjęła próbę samobójczą. Sam Neill, jej ekranowy partner, uznał natomiast Opętanie za najbardziej ekstremalny – pod każdym możliwym względem – obraz w jakim wystąpił.
Magia kina bez komputerów: niesamowite praktyczne efekty specjalne, które przeszły do historii
Przed CGI filmowcy musieli polegać na swojej kreatywności i pomysłowości, by tworzyć zapierające dech w piersiach efekty specjalne. Te praktyczne triki nie tylko zachwycały widzów, ale często stanowiły prawdziwe wyzwanie inżynieryjne. Przyjrzyjmy się niektórym z najbardziej niezwykłych przykładów praktycznych efektów specjalnych, które na zawsze zmieniły oblicze kina.
Obracający się korytarz w „Incepcji” (2010)
Christopher Nolan, znany z preferowania praktycznych efektów, stworzył jedną z najbardziej pamiętnych scen w „Incepcji” bez użycia CGI. Scena walki w obracającym się korytarzu hotelu została nakręcona w gigantycznej obrotowej konstrukcji o długości 30 metrów i średnicy 12 metrów. Aktorzy musieli trenować przez tygodnie, by móc poruszać się i walczyć w tym wirującym środowisku. Efekt końcowy jest nie tylko wizualnie oszałamiający, ale też niezwykle realistyczny.
Latający rower w „E.T.” (1982)
Ikoniczna scena, w której Elliott leci na rowerze z E.T. przed księżycem, została stworzona bez użycia green screenu czy komputerowych efektów. Steven Spielberg wykorzystał technikę zwaną „matte painting” w połączeniu z precyzyjnie zaplanowanymi ujęciami. Rower z aktorami był w rzeczywistości zawieszony na dźwigu, a malowany na szkle obraz księżyca i lasu został nałożony na film. Precyzyjne oświetlenie i synchronizacja ruchu stworzyły magiczny efekt, który do dziś zachwyca widzów.
Miniaturowe modele w oryginalnej trylogii „Gwiezdnych wojen” (1977-1983)
George Lucas i jego zespół z Industrial Light & Magic zrewolucjonizowali efekty specjalne, tworząc niezwykle szczegółowe miniaturowe modele statków kosmicznych. Millennium Falcon, Gwiezdne Niszczyciele i Gwiazdę Śmierci zbudowano jako fizyczne modele, niektóre o imponujących rozmiarach. Na przykład, model Gwiezdnego Niszczyciela miał ponad 2 metry długości. Statki filmowano na tle blue screenu, często poruszając kamerą, a nie modelami, co dawało iluzję ruchu w przestrzeni kosmicznej. Ta technika, znana jako „motion control photography”, pozwoliła na stworzenie dynamicznych i realistycznych scen kosmicznych bitew.
Praktyczne efekty wybuchów w „Terminatorze 2” (1991)
James Cameron, znany z zamiłowania do spektakularnych efektów, stworzył niezapomniane sceny zniszczeń w „Terminatorze 2” bez użycia CGI. Szczególnie imponująca jest scena wybuchu budynku Cyberdyne Systems. Zespół efektów specjalnych zbudował miniaturową replikę budynku o wysokości 15 metrów. Konstrukcja została wypełniona materiałami wybuchowymi i podpalona, a całość sfilmowano z wielu kamer w zwolnionym tempie. Efekt był tak realistyczny, że wielu widzów do dziś jest przekonanych, że wysadzono prawdziwy budynek.
Animacja poklatkowa w „King Kongu” (1933)
Choć film ma już prawie 90 lat, efekty specjalne w oryginalnym „King Kongu” wciąż robią wrażenie. Willis O’Brien, pionier animacji poklatkowej, stworzył miniaturowe modele Kong’a o wysokości 45 cm. Każda scena wymagała tysięcy drobnych ruchów modelu, by stworzyć płynną animację. Co ciekawe, futro Kong’a było w rzeczywistości króliczą sierścią przyklejoną do gumowej formy. By stworzyć iluzję interakcji między Kong’iem a aktorami, O’Brien używał projekcji tylnej i precyzyjnie dopasowanych makiet.
Transformacje wilkołaka w „American Werewolf in London” (1981)
Scena przemiany człowieka w wilkołaka w tym kultowym horrorze to majstersztyk praktycznych efektów. Rick Baker, legendarny specjalista od charakteryzacji, stworzył serię silikonowych masek i protez, które nakładano na aktora. Każda faza transformacji była filmowana oddzielnie, a następnie łączona w płynną sekwencję. Baker wykorzystał również pneumatyczne urządzenia do imitacji rozciągającej się skóry i zmieniających się mięśni. Za tę scenę otrzymał pierwszego w historii Oscara za charakteryzację.
Lato w kinie - 8 kultowych filmów, które rozgrzeją każdego kinomaniaka
Gdy nadchodzą ciepłe dni, a słońce kusi do wyjścia na zewnątrz, warto czasem zatrzymać się i zastanowić, czy 31 stopni w cieniu, to coś normalnego. A potem uznać, że nie warto ryzykować i oddać się przyjemności oglądania filmów.
Szczególnie tych, które idealnie oddają atmosferę lata. Oto lista 8 kultowych produkcji, w których lato gra główną rolę. Od beztroskich komedii po mroczne thrillery – każdy znajdzie coś dla siebie.
„Lato ’42” (1971) | Reżyseria: Robert Mulligan | Scenariusz: Herman Raucher | Obsada: Jennifer O’Neill, Gary Grimes, Jerry Houser
To nostalgiczne spojrzenie na dorastanie i pierwszą miłość. Akcja filmu rozgrywa się podczas letnich wakacji na wyspie w czasie II wojny światowej. Młody Hermie zakochuje się w Dorothy, pięknej kobiecie, której mąż walczy na froncie.
Film zdobył uznanie za swoją delikatność i emocjonalną głębię. Muzyka Michela Legranda, która zdobyła Oscara, idealnie oddaje atmosferę letniego romansu i utraconej niewinności.
IMDb: 7.2/10 Rotten Tomatoes: 88%
„Szczęki” (1975) | Reżyseria: Steven Spielberg | Scenariusz: Peter Benchley, Carl Gottlieb | Obsada: Roy Scheider, Robert Shaw, Richard Dreyfuss
Ten klasyczny thriller sprawił, że widzowie bali się wejść do wody. Opowiada historię szeryfa walczącego z gigantycznym rekinem, który terroryzuje nadmorskie miasteczko w szczycie sezonu turystycznego.
Film wyróżnia się nowatorskimi jak na tamte czasy efektami specjalnymi oraz ikoniczną muzyką Johna Williamsa. Ciekawostką jest fakt, że mechaniczny rekin często się psuł, co zmusiło Spielberga do kreatywnego kadrowania, które zdecydowanie zwiększyło napięcie.
IMDb: 8.1/10 Rotten Tomatoes: 98%
„Dirty Dancing” (1987) | Reżyseria: Emile Ardolino | Scenariusz: Eleanor Bergstein | Obsada: Patrick Swayze, Jennifer Grey
Ten romantyczny dramat muzyczny stał się symbolem lata lat 80. Opowiada historię Frances „Baby” Houseman, która podczas wakacji w ośrodku wypoczynkowym zakochuje się w instruktorze tańca, Johnny’m Castle.
Film słynie z kultowych scen tanecznych i niezapomnianej ścieżki dźwiękowej, w tym hitu „(I’ve Had) The Time of My Life”. Warto zauważyć, że Patrick Swayze sam wykonywał wszystkie skomplikowane układy taneczne.
IMDb: 7.0/10 Rotten Tomatoes: 70%
Jetflicks zamknięty
W ostatnich dniach największa nielegalna platforma streamingowa została zamknięta przez FBI.
Według informacji pochodzących z Departamentu Sprawiedliwości, federalne jury w Las Vegas skazało pięciu mężczyzn za ich udział w prowadzeniu jednej z największych nieautoryzowanych usług streamingowych w Stanach Zjednoczonych, która generowała miliony dolarów przychodu z subskrypcji, jednocześnie powodując znaczne straty dla właścicieli praw autorskich do programów telewizyjnych.
Serwis streamingowy nosił nazwę Jetflicks i oferował więcej treści niż Netflix, Prime Video, Hulu i Vudu razem wzięte, a miesięczna subskrypcja kosztowała zaledwie 9,99 dolara. Jak czytamy w komunikacie prasowym Departamentu Sprawiedliwości, grupa stojąca za Jetflicks wykorzystywała zaawansowane skrypty i oprogramowanie do przeszukiwania pirackich stron internetowych w poszukiwaniu nielegalnych kopii odcinków telewizyjnych, które następnie pobierali i umieszczali na serwerach Jetflicks. Grupa bez zezwolenia odtwarzała setki tysięcy odcinków chronionych prawem autorskim.
View this post on Instagram
Za Jetflicks odpowiadało zaledwie pięć osób – Kristopher Dallmann, Douglas Courson, Felipe Garcia, Jared Jaurequi i Peter Huber, którzy zostali skazani za zmowę w celu popełnienia przestępstwa naruszenia praw autorskich. Czterem z nich grozi maksymalnie pięć lat więzienia, natomiast Dallmann otrzymał dodatkowo dwa zarzuty prania brudnych pieniędzy przez ukrywanie i trzy zarzuty wykroczenia naruszenia praw autorskich, w związku z czym grozi mu maksymalnie 48 lat pozbawienia wolności. Sprawę prowadziło FBI w Waszyngtonie i Las Vegas.
David Sundberg, zastępca dyrektora biura FBI w Waszyngtonie, w oświadczeniu stwierdził:
Kiedy skargi od posiadaczy praw autorskich i problemy z dostawcami usług płatniczych zagroziły obaleniem nielegalnego, wartego wiele milionów dolarów przedsięwzięcia, oskarżeni próbowali zakamuflować Jetflicks jako firmę zajmującą się rozrywką lotniczą. Piractwo cyfrowe nie jest przestępstwem bez ofiar. Jak pokazują te wyroki skazujące, FBI rzeczywiście będzie ścigać tych, którzy nielegalnie czerpią zyski z twórczości innych.
Sukces Jetflicks sygnalizuje pragnienie konsumentów do prostoty – jednej usługi streamingowej, która zbiera wszystko w jednym miejscu, funkcji, którą niegdyś pełniła telewizja kablowa. Odzwierciedla to również niepewny stan streamingu w dzisiejszych czasach, jak gdyby jedynym sposobem na zarabianie na streamingu było robienie tego nielegalnie. Jeśli nie jesteś Netflixem (lub nie masz połączenia z platformą Jeffa Bezosa, Amazonem), to trudno jest przetrwać na rynku streamingowym.
W raporcie „Przyszłość streamingu (według potentatów, którzy ją kształtują)” opublikowanym w The New York Times, obnażono zawodny model biznesowy streamingu. Niegdyś potężny Paramount, właściciel słynnego studia Paramount, CBS i wielu kanałów kablowych, niedawno zmienił dyrektora generalnego i nie udało mu się sprzedać po miesiącach negocjacji. Warner Bros. Discovery rozpaczliwie spłaca swoje zadłużenie w wysokości 43 miliardów dolarów. Disney zwolnił tysiące pracowników i pozbył się dyrektora generalnego, gdy straty na streamingu rosły, a firma musiała odpierać próby przejęcia przez aktywistycznego inwestora Nelsona Peltza.
Paramount, imperium medialne kontrolowane przez Shari Redstone, straciło w zeszłym roku 1,6 miliarda dolarów na streamingu. Comcast stracił 2,7 miliarda dolarów na swojej usłudze Peacock. Disney stracił około 2,6 miliarda dolarów na swoich serwisach, w tym Disney+, Hulu i ESPN+. Warner Bros. Discovery twierdzi, że ich usługa Max osiągnęła w zeszłym roku niewielki zysk, ale tylko dzięki uwzględnieniu sprzedaży HBO przez dystrybutorów kablowych.
Jak mówią przedstawiciele platform, utrzymanie zysków w usłudze streamingowej jest niezwykle trudne. Potrzeba co najmniej 200 milionów subskrybentów, aby to zagwarantować, a taką liczbę mają tylko Netflix i Amazon (łącznie Disney i Hulu mają nieco ponad tę liczbę). Dodatkowo serwis musi ciągle dodawać i produkować nowe filmy i seriale. Samo Netflix planuje w 2024 roku wydać 17 miliardów dolarów na produkcję oryginalnych treści, co jest zbliżone do kwoty wydanej w 2022 roku.
W związku z tym platformy streamingowe nieustannie eksperymentują z nowymi modelami i mediami. Popularne stało się włączanie transmisji sportowych na żywo, choć jest to niezwykle kosztowne. Netflix i inni eksperymentują z grami wideo, stand-upami na żywo i programami reality. Netflix pracuje nawet nad „rozrywką doświadczalną”, otwierając Netflix House w dwóch lokalizacjach, gdzie ludzie mogą oglądać Netflix na wielkich ekranach w kinie.
Longlegs najlepszym horrorem tego roku?
Nicolas Cage już wzbudza wiele emocji w związku z nadchodzącą rolą pokręconego zabójcy w filmie "Longlegs" Osgooda Perkinsa - i to zanim jego postać pojawiła się choćby przelotnie w zwiastunie.
Podczas gdy Perkins jasno dał do zrozumienia, że po raz pierwszy widzowie zobaczą postać Cage’a w pełnej okazałości dopiero podczas premiery filmu w kinach 12 lipca, sam aktor zapowiada swoją kreację jako taką, która „zmieni Twoją rzeczywistość”.
Thriller Perkinsa opowiada o seryjnym mordercy, na którego poluje agentka FBI, odkrywając serię poszlak związanych z okultyzmem, które musi rozszyfrować, aby powstrzymać zabójcę. Film może pochwalić się świetną obsadą, w której skład wchodzą Maika Monroe, Blair Underwood, Alicia Witt i Michelle Choi-Lee. No i oczywiście Nicolas Cage w roli głównego antagonisty.
W wywiadzie dla Entertainment Weekly Cage podzielił się intrygującymi spostrzeżeniami na temat swojej tajemniczej i niebezpiecznej postaci w „Longlegs”. Swoim charakterystycznym, opisowym stylem Cage powiedział o swojej najbardziej nieprzewidywalnej jak dotąd roli:
To tak, jakby przykleić etykietę ostrzegawczą na słoiku z nitrogliceryną. Ten potwór to wysoce, wysoce niebezpieczna substancja. Sposób, w jaki jest on przemieszczany, odsłaniany, wykorzystywany, musi być traktowany z największą ostrożnością. Zapomnijcie o wysadzeniu kina; całe miasto może wylecieć w powietrze, a nawet kraj, może nawet świat. On zmieni Twoją rzeczywistość. Twoje drzwi percepcji otworzą się, a Twoje życie nie będzie już takie samo.
Podszedłem do tego z perspektywy pytania: co dokładnie doprowadziło moją matkę do obłędu? To była głęboko osobista kreacja, ponieważ dorastałem, próbując poradzić sobie z tym, przez co przechodziła. Mówiła w sposób, który był swoistą poezją. Nie wiedziałem, jak inaczej to opisać. Starałem się to wpleść w postać z „Longlegs”, ponieważ on jest naprawdę tragicznym bytem. Jest na łasce tych głosów, które do niego przemawiają i każą mu robić te rzeczy.
View this post on Instagram
Nicolas Cage twierdzi, że „Longlegs” zmieni to, jak widzowie postrzegają życie
Są aktorzy, którzy przechodzą okres renesansu w swojej karierze, a potem jest renesans na poziomie Nicolasa Cage’a. Po zagraniu w wielu mocno krytykowanych filmach przez dużą część swojego pobytu w Hollywood, w ostatniej dekadzie Cage rzadko popełniał błędy dzięki trafnym wyborom ról, które przyjmował. Skupienie się głównie na mniejszych, niezależnych produkcjach zaowocowało takimi filmami jak „Pig”, „The Unbearable Weight of Massive Talent” czy „Dream Scenario”. Jednak „Longlegs” może przebić je wszystkie.
View this post on Instagram
Podejście Cage’a do roli seryjnego mordercy w „Longlegs” zapowiada się na wyjątkowe doświadczenie w gatunku, który czasami stał się zbyt przewidywalny. Pierwsze reakcje określają „Longlegs” jako najlepszy horror od lat i jeden z najlepszych filmów roku, a sam Cage wierzy, że ta klimatyczna i mrożąca krew w żyłach historia sprawi, że ludzie pomyślą, iż ich „życie nie będzie już takie samo” po obejrzeniu filmu.
Może się to wydawać dość zuchwałym stwierdzeniem i czymś tak nieprawdopodobnym, że nigdy nie mogłoby być prawdą. Jednak gdy mówi to Cage, istnieje duża szansa, że może mieć rację.
View this post on Instagram
Donald Sutherland - pożegnanie legendy kina
Świat filmu żegna jednego z najbardziej utalentowanych i płodnych aktorów.
Donald Sutherland, kanadyjski aktor o imponującej filmografii, odszedł, pozostawiając po sobie nie tylko niezapomniane role, ale i falę wzruszających hołdów od kolegów z branży.
View this post on Instagram
Informację o śmierci aktora przekazał jego syn, Kiefer Sutherland, z którym Donald współpracował przy kilku produkcjach. W poruszającym oświadczeniu Kiefer nazwał ojca „jednym z najważniejszych aktorów w historii kina”, podkreślając jego pasję do zawodu i życia pełnego satysfakcji.
With a heavy heart, I tell you that my father, Donald Sutherland, has passed away. I personally think one of the most important actors in the history of film. Never daunted by a role, good, bad or ugly. He loved what he did and did what he loved, and one can never ask for more… pic.twitter.com/3EdJB03KKT
— Kiefer Sutherland (@RealKiefer) June 20, 2024
Nie tylko rodzina, ale i współpracownicy wspominają Sutherlanda ciepłymi słowami. Edgar Wright, reżyser znany z „Shaun of the Dead” i „Baby Driver”, określił go mianem „fascynującej osobowości ekranowej”, wymieniając „Nie oglądaj się teraz” i remake „Inwazji porywaczy ciał” jako swoje ulubione filmy z udziałem aktora.
Helen Mirren, która miała okazję pracować z Sutherlandem przy kilku projektach, podkreśliła jego inteligencję i wrażliwość. Wspomniała o niezwykłej wiedzy aktora i jego poważnym podejściu do zawodu, które uczyniły go prawdziwą legendą kina.
Ron Howard, reżyser „Ognistego podmuch”, w którym Sutherland zagrał zapadającą w pamięć rolę drugoplanową, zwrócił uwagę na jego niezwykły zakres umiejętności aktorskich, kreatywną odwagę i oddanie sztuce filmowej.
Sutherland był ceniony nie tylko za swój talent aktorski, ale także za profesjonalizm i inteligencję. Jego odejście to jedna z najbardziej znaczących strat dla Hollywood w ostatnich latach. Będzie go brakowało nie tylko tym, którzy mieli okazję z nim pracować, ale także wszystkim widzom, którzy choć raz zetknęli się z jego niezwykłym talentem na ekranie.
Donald Sutherland – kariera pełna różnorodności
Kariera Donalda Sutherlanda to fascynująca podróż przez świat kina, trwająca ponad sześć dekad. Zaczynając od drobnych ról w latach 60., szybko zyskał uznanie dzięki występowi w kultowym filmie wojennym „Parszywa dwunastka” (1967). Jednak to rola w satyrycznej komedii „M*A*S*H” (1970) Roberta Altmana przyniosła mu prawdziwy rozgłos i uznanie krytyków.
Lata 70. i 80. to okres, w którym Sutherland udowodnił swoją wszechstronność. Zagrał w thrillerze „Klute” (1971) u boku Jane Fondy, wcielił się w detektywa w noir science fiction „Inwazja porywaczy ciał” (1978) i wystąpił w dramacie „Zwyczajni ludzie” (1980) Roberta Redforda, zdobywcy Oscara za najlepszy film.
Sutherland nie bał się eksperymentować z gatunkami. Jego filmografia obejmuje zarówno dramaty historyczne („Novecento”, 1976), jak i komedie („Zabawna buzia”, 1978). W latach 90. i 2000. nadal imponował rolami w filmach takich jak „JFK” (1991), „Bez uczuć” (1998) czy „Włoska robota” (2003).
W późniejszych latach kariery Sutherland zaskakiwał młodszą widownię, pojawiając się w popularnej serii „Igrzyska śmierci” jako złowrogi Prezydent Snow. Nie stronił też od telewizji, zdobywając Złoty Glob za rolę w serialu „Brudny John” (2018).
Jego talent do tworzenia niezapomnianych postaci, niezależnie od długości roli czy gatunku filmu, sprawił, że stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i szanowanych aktorów Hollywood. Sutherland udowodnił, że wiek to tylko liczba, pozostając aktywnym i podziwianym aktorem aż do końca swojej kariery.
Lista gwiazd składających hołd Sutherlandowi wydaje się nie mieć końca, co tylko potwierdza jego ogromny wpływ na branżę filmową i szacunek, jakim cieszył się wśród kolegów po fachu.
#RIPDonaldSutherland. I was blessed to direct him in #Backdraft. One of the most intelligent, interesting & engrossing film actors of all time. Incredible range, creative courage & dedication to serving the story & the audience with supreme excellence. https://t.co/kw601XQ6uh
— Ron Howard (@RealRonHoward) June 20, 2024
Today we lost one of our greatest actors, Donald Sutherland. It was my honor to work with him many years ago, and I will never forget his charisma and ability. If you want a master class in acting, watch him in “Ordinary People”. My condolences to Kiefer. pic.twitter.com/qjMz69Nraq
— Rob Lowe (@RobLowe) June 20, 2024
This hurts.
godspeed, Donald Sutherland. 💔Donald Sutherland, ‘Klute’ and ‘Ordinary People’ Actor, Dead at 88 https://t.co/FLTwihUm3J via @RollingStone
— Nancy Sinatra (@NancySinatra) June 20, 2024
So deeply sorry for your loss. I had the privilege of working with your father. His dedication to the craft of acting was unrivaled. I’ll treasure the memories of him reciting great poems, monologues/soliloquies when he wasn’t needed on set. A great actor, and a generous one. https://t.co/5JMDK4Xtb2
— Gale Anne Hurd (@GunnerGale) June 20, 2024
We’re saddened to hear that Donald Sutherland has died age 88. He was an actor with a renowned and long-standing career, from his breakout role in MASH to The Hunger Games. Sutherland was nominated for a BAFTA for Don’t Look Now/Steelyard Blues in 1974.https://t.co/TaZZjz4dJJ
— BAFTA (@BAFTA) June 20, 2024
View this post on Instagram
View this post on Instagram
Złote Palmy w retrospektywie
Wkrótce minie miesiąc od tegorocznej edycji Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes, podczas którego za najlepszy film uznano „Anorę” w reżyserii Seana Bakera. A jakie tytuły królowały w latach poprzednich? Przypominamy.
2018 – Złodziejaszki
reż. Hirokazu Kore-eda
Japoński dramat opowiadający historię biednej pięcioosobowej rodziny mieszkającej w podupadającym, ciasnym domu na obrzeżach Tokio. Aby przetrwać, ojciec i syn kradną w sklepach większość jedzenia i artykułów pierwszej potrzeby. Podczas jednej z zimnych nocy rodzina przygarnia młodą dziewczynę zakładając, że dołącza do niej tylko na jakiś czas. Kiedy okazuje się, że Yuri była maltretowana przez swoich rodziców, postanawiają nieoficjalnie ją zaadoptować. Od tego momentu sprawy zaczynają się komplikować. Za reżyserię odpowiada uznany japoński reżyser Hirokazu Kore-eda, specjalizujący się w filmach o głębokim, emocjonalnym oddziaływaniu, często eksplorując relacje międzyludzkie i złożone kwestie moralne. W ubiegłym roku nominowany do konkursu głównego Cannes był też najnowszy film reżysera, równie dobry „Monster”.
"Parasite" (2019)
reż. Bong Joon-ho
Fascynująca mieszanka dramatu społecznego, czarnej komedii i thrillera, która zdobyła uznanie na całym świecie, skutecznie wprowadzając kino koreańskie na hollywoodzkie salony. Film portretuje dwie rodziny, które egzystują na skrajnie odmiennych poziomach drabiny społeczno-ekonomicznej. Jednocześnie robi to niezwykle oryginalnie, przedstawiając tematy klasowe w sposób równie komiczny, co przerażający. Poza Złotą Palmą film zdobył też 4 Oscary: dla najlepszego filmu, najlepszego reżysera, najlepszego filmu międzynarodowego oraz za najlepszy scenariusz oryginalny (Joon-ho Bong, Jin Won Han).
"Titane" (2021)
Reż. Julia Ducournau
Czerpiący garściami z konwencji body horroru „Titane” opowiada o kobiecie, która jako dziecko doznała poważnego urazu głowy w wypadku samochodowym. W dorosłym życiu Alexia pracuje jako tancerka erotyczna na pokazach motoryzacyjnych. Skrywa też mroczną tajemnicę, prowadząc podwójne życie jako seryjna morderczyni. Ten odważny film podzielił widzów i krytyków, nikogo nie pozostawiając jednak obojętnym. Podczas, gdy jedni uważają „Titane” za prowokacyjne arcydzieło, inni traktują produkcję francuskiej reżyserki jako przesadnie brutalną i przerysowaną szmirę. Patrząc na recenzje, widać jednak, że tych pierwszych jest zdecydowanie więcej.
“W trójkącie” 2022
Reż. Ruben Östlund
Kolejny z nagrodzonych w ostatnich latach filmów, który koncentruje się na tematach klasowych. „W trójkącie” to przede wszystkim satyra, która punktuje hipokryzję i absurdy współczesnego społeczeństwa konsumpcyjnego. Film opowiada o parze modeli (Harris Dickinson i Charlbi Dean), która została zaproszona na rejs luksusowym statkiem. Poza nimi na pokładzie znajdują się absurdalnie bogaci pasażerowie oraz obsługująca ich załoga. Sytuacja komplikuje się w następstwie katastrofy, która wywraca dotychczasową hierarchię społeczną do górny nogami.
Anatomia upadku 2023
Reż. Justine Triet
Intrygujący dramat kryminalny, będący zarazem głęboką refleksją nad prawdą, winą i miłością. Uznana pisarka prowadzi wraz z rodziną spokojne życie w malowniczych Alpach, ale pozornie idylliczna egzystencja zostaje brutalnie przerwana. Pewnego dnia mąż Sandry ginie w wyniku upadku z dużej wysokości. Tajemnicze zdarzenie prowadzi do dramatycznego procesu sądowego, w trakcie którego na jaw wychodzą skomplikowane burzliwe aspekty życia małżonków. Francuski film wyreżyserowany przez Justine Triet zgarnął także całe mnóstwo innych nagród, w tym Złotego Globa i Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny.
30 lat niebezpiecznej prędkości
30 lat przemknęło szybciej niż wybuchowy autobus przez zatłoczone ulice Los Angeles. Najważniejsze jednak, że film znany w Polsce pod przydługim tytułem „Speed: Niebezpieczna prędkość” wyszedł z tej podróży bez szwanku.
Kino akcji to jeden z najbardziej wyeksploatowanych gatunków Hollywood, ale tylko nielicznym tytułom udaje się przetrwać próbę czasu i zyskać status filmów kultowych. Jednym z takich obrazów jest z pewnością „Speed: Niebezpieczna prędkość”, który do dziś cieszy się niesłabnącą popularnością i nadal stanowi wzór dla wielu nowych produkcji. Praca debiutującego w roli reżysera Jana de Bonta oraz pełne chemii kreacje aktorskie Keanu Reevesa i Sandry Bullock sprawiły, że „Speed” to prawdziwa perełka gatunku.
Film wciąga od pierwszych minut dzięki dynamicznie poprowadzonej akcji, która nie zwalnia tempa nawet na moment. Spora w tym zasługa fabuły, którą można streścić dosłownie w dwóch zdaniach. Keanu Reeves wciela się w policjanta, który stara się uratować pasażerów przemierzającego ulice Los Angeles autobusu. Grany przez Dennisa Hoppera szaleniec umieścił w nim ładunek wybuchowy, który zostanie zdetonowany, jeśli prędkość pojazdu spadnie poniżej 50 mil na godzinę. Tylko tyle i aż tyle.
„Speed” ani przez chwilę nie stara się być czymś więcej niż doskonałą, wysokooktanową rozrywką i wywiązuje się z tego zadania znakomicie. Prosta, oparta na ciągłym zagrożeniu i wyścigu z czasem fabuła została połączona z perfekcyjną realizacją. W rezultacie otrzymaliśmy film, który pomimo upływu lat pozostaje świeży i ekscytujący. Zwłaszcza na tle miałkich, przepełnionych CGI akcyjniaków, jakimi Hollywood raczy nas nieustannie.
Wyświetl ten post na Instagramie
„Speed” był pierwszym filmem wyreżyserowanym przez Jana de Bonta – uznanego operatora, który pracował przy takich filmach jak „Polowanie na Czerwony Październik”, Nagi Instynkt” czy „Szklana Pułapka”. Swoją dotychczasową rolę powierzył tym razem Andrzejowi Bartkowiakowi, który jak zwykle wykonał świetną robotę. Dynamiczne ujęcia połączył w całość montażysta John Wright, który został za swoją pracę nominowany do Oscara i uhonorowany nagrodą BAFTA.
Świetnie dobrana obsada i wzorowa realizacja to tylko jedne z elementów, które zdecydowały o sukcesie filmu. Równie istotną rolę odegrał scenariusz, który pomimo swojej prostoty zachował doskonały balans między powagą i humorem. Jego autorem był Graham Yost, ale z będącego skarbnicą wiedzy dla wszystkich fanów „Speed” podcastu „50 MPH” można dowiedzieć się, że studio zatrudniło też tzw. script doctorów. Jednym z nich był okryty ostatnio nie najlepszą sławą Joss Whedon. Zdaniem wielu to właśnie on nadał scenariuszowi odpowiedni ton i miał odpowiadać za ok. 90 procent finalnych dialogów. Nie został jednak uwzględniony w napisach końcowych, o co bez powodzenia zabiegał. Graham Yost nie podważał wkładu Whedona w dialogi, ale nie zmienia to faktu, że to właśnie on jest odpowiedzialny za koncepcję filmu i jego wątki fabularne.
Kosztujący 30 mln dolarów „Speed: Niebezpieczna prędkość” zarobił na całym świecie ponad 350 mln dolarów. Ugruntował pozycję Keanu Reevesa i był przełomowym momentem w karierze Sandry Bullock. Nic dziwnego, że Hollywood szybko upomniało się o sequel mający kierować się zasadą „więcej, mocniej, szybciej”. Niestety w przypadku wydanego w 1997 r. „Speed 2: wyścig z czasem” wszystko poszło nie tak. Pomimo powrotu Jana de Bonta i Sandry Bullock oraz wielokrotnie większego budżetu, filmowi w żaden sposób nie udało się powtórzyć sukcesu jedynki. Zabrakło pomysłu, świeżości i Keanu Reevesa, który jako jedyny z całej trójki wyczuł, że zamiana pędzącego autobusu na monumentalny, powoli płynący w kierunku brzegu statek pasażerki nie może zakończyć się dobrze.
O kolejnym sequelu jak na razie nic nie słychać, ale światełko w tunelu jest. We wspomnianym podcaście „50 MPH” zarówno Keanu Reeves, jak i Sandra Bullock zadeklarowali, że chętnie spotkaliby się na planie kolejnej części.
Przełomowe role gwiazd
W świecie kina zdarza się, że aktorzy osiągają prawdziwą sławę i uznanie dopiero w późniejszym wieku. Przykłady takich artystów pokazują, że talent i determinacja mogą przynieść sukces niezależnie od etapu kariery.
James Brolin
Wyświetl ten post na Instagramie
James Brolin zyskał rozpoznawalność już jako nastolatek dzięki występowi w kultowym „The Goonies” z 1985 roku. W żaden sposób nie udawało mu się jednak przekuć tego występu w aktorską karierę z prawdziwego zdarzenia. Było całkiem blisko, bo znalazł się w finale do głównej roli w serialu 21 Jump Street, która jednak ostatecznie przypadła Johnnemu Deppowi. Na prawdziwą trampolinę do kariery musiał poczekać aż do 2006 roku, kiedy to zdobył rolę w doskonałym „To nie jest kraj dla starych ludzi” braci Coen. Film stał się wielkim sukcesem artystycznym i komercyjnym, otwierając dobiegającemu czterdziestki Brolinowi drogę do zasłużonej kariery.
Glen Powell
Wyświetl ten post na Instagramie
Jeszcze do niedawna, pomimo całkiem sporego dorobku aktorskiego, rozchwytywany dziś Glen Powell wcale nie oceniał swojej kariery jako udanej. Grywał głównie epizody i mniejsze role, a jego sytuacja była na tyle trudna, że przed wielkim przełomem groziło mu bankructwo. Tym przełomem był oczywiście występ w „Top-Gun: Maverick” – filmie, który okazał się oszałamiającym sukcesem komercyjnym i artystycznym. Chociaż Powell nie zagrał głównej roli, to jego popis okazał się na tyle elektryzujący, że aktor błyskawicznie stał się jednym z najgorętszych nazwisk w Hollywood. Obecnie na premierę czeka aż pięć produkcji z jego udziałem.
Pedro Pascal
Wyświetl ten post na Instagramie
Pedro Pascal jest obecny na ekranie od ponad 20 lat, ale mogłoby się wydawać, że do czasu pamiętnego występu w „Grze o Tron” zwyczajnie ukrywał się przed widzami. Zaczął od krótkiego występu w serialu „Buffy: Postrach wampirów”, pojawił się w kilku innych serialach i… ledwo wiązał koniec z końcem. Do tego stopnia, że regularnie musiał korzystać z pomocy finansowej przyjaciółki po fachu, Sarah Paulson. Podczas występu w „Grze o Tron” Pascal zbliżał się już do czterdziestki, ale doskonale wykorzystał swoją szansę. Jego nabierającą rozpędu karierę umocniły role w „Narcos” i „Mandalorianie”. Po występie w „Last of Us” kariera aktora wystrzeliła natomiast w kosmos, czyniąc z Pascala jeden z największych fenomenów współczesnego świata Hollywood.
Morgan Freeman
Wyświetl ten post na Instagramie
Występujący w filmach od lat 60-tych Morgan Freeman stał się prawdziwą gwiazdą dopiero po pięćdziesiątce, a powszechną rozpoznawalność przyniosła mu rola w „Skazanych na Shawshank” z 1994 roku. Jego rosnącą popularność ugruntowało wydane rok później „Siedem” i nic już nie mogło zatrzymać reputacji Freemana jako jednego z najbardziej cenionych aktorów Hollywood. Od tego czasu wystąpił w kilkudziesięciu produkcjach, zgarniając m.in. Oscara za najlepszą rolę drugoplanową w „Million Dollar Baby”. Dziś, pomimo 86 lat na karku, aktor nadal gra w filmach, a na premierę czekają obecnie cztery produkcje z jego udziałem.
Bryan Cranston
Wyświetl ten post na Instagramie
Bryan Cranston otrzymał pierwszą naprawdę dużą rolę dopiero w wieku 44 lat, wcielając się w Hala – głowę nieco dysfunkcyjnej rodziny w kultowym serialu „Zwariowany świat Malcolma”. Dzięki swojemu występowi Cranston zyskał całkiem spore uznanie, ale zamykało się ono przede wszystkim w kręgach pasjonatów absurdalnego humoru. Na prawdziwy skok popularności aktor musiał poczekać do 2008 roku. To właśnie wtedy zadebiutował serial „ Breaking Bad”. Spektakularnie odgrywając rolę Waltera White’a Cranston przebił się do powszechnej świadomości, a jego kariera nabrała prawdziwego rozpędu – zdobył mnóstwo nagród, wystąpił w ponad 30 filmach i wielu serialach. Na premierę czekają obecnie cztery filmy z jego udziałem.