studionadm

Film promujący nową adaptację legendarnej powieści Franka Herberta z pewnością zaostrzy apetyty wszystkich, którzy nie mogą doczekać się wizyty na Arrakis. Materiał pozwala zapoznać się z wieloma niepublikowanymi wcześniej scenami, ale także posłuchać wypowiedzi osób zaangażowanych w powstawanie produkcji. Swoim spojrzeniem na rody toczące krwawą walkę o największą we wszechświecie planetę dzielą się Denis Villeneuve, Timothée Chalamet (Paul Atryda), Oscar Isaac (książę Leto Atryda), Jason Momoa (Duncan Idaho), Josh Brolin (Gurney Halleck), Rebecca Ferguson (Lady Jessica), David Dastmalchian (Piter De Vries), Stellan Skarsgård (baron Harkonnen), Dave Bautista (Glossu „Bestia” Rabban), Javiera Bardema (Stilgar), Sharon Duncan-Brewster (Liet-Kynes) oraz Zendaya (Chani).

Tworzona od marca 2019 ekranizacja Diuny będzie trwała 155 minut, ale nie opowie całej historii przedstawionej na kartach dzieła stworzonego przez Franka Herberta. Kontynuacja nie została jeszcze oficjalnie zapowiedziana, ale wydaje się to być tylko kwestią czasu. W rozmowie z Slashfilm.com Denis Villeneuve oznajmił, że chociaż pierwsza część była najbardziej ekscytującym projektem w jego karierze, to traktuje ją jedynie jako przystawkę, podczas gdy główne danie stanowić ma właśnie sequel. Wyraził też swoją gotowość do szybkiego powrotu na plan, aby jak najszybciej dostarczyć fanom kolejny film.

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez DUNE (@dunemovie)

Nadchodząc produkcja Denisa Villeneuve’a to już kolejne podejście filmowców do uniwersum Diuny. Pierwszym reżyserem, który przeniósł na ekran legendarną powieść science-fiction był David Lynch i jest to dla niego raczej traumatyczne przeżycie. Film okazał się klapą finansową oraz artystyczną i jest uznawany za największą porażkę w całym dorobku kontrowersyjnego twórcy. Sam Lynch wielokrotnie powtarzał, że końcowy efekt nie jest zgodny z jego artystyczną wizją, ponieważ nie miał nad filmem pełnej kontroli twórczej. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło, ponieważ stworzony przez Lyncha obraz zapoczątkował jego wieloletnią współpracę z debiutującym wówczas Kyle’m MacLachlanem. A czym byłyby sztandarowe dzieła Lyncha bez jego magnetyzujących kreacji? Chyba nikt z nas nie chciałby sprawdzać.

Zanim za Diunę wziął się Villeneuve, na ekranach pojawiły się jeszcze dwa miniseriale zrealizowane w 2000 i 2003 r.: „Frank Herbert’s Dune” oraz „Frank Herbert’s Children of Dune”. Chociaż każdy z tych obrazów zdobył nagrodę Emmy za najlepsze efekty specjalne (a pierwszy także za zdjęcia), to finalnie przeszły bez większego echa i nie zdołały zaskarbić sobie sympatii fanów.

Pisząc o ekranizacjach Diuny nie sposób wspomnieć o nigdy niezrealizowanej wizji Alejandra Jodorowsky’ego, do której awangardowy twórca przymierzał się w latach 70-tych. Do projektu zaangażowano m.in. H.R. Gigera, Jeana „Moebiusa” Girauda, Orsona Wellesa, Micka Jaggera oraz zespół Pink Floyd, a sam film miał trwać… 14 godzin. To tylko jeden z powodów, dla których szalona wizja Jodorowsky’ego nigdy nie wyszła poza etap preprodukcji. Jeżeli chcecie poznać pozostałe, to nie jest to w cale trudne. Materiałów związanych z legendarnym niezrealizowanym dziełem zachowało się tak wiele, że w 2013 r. na ekrany wszedł opowiadający o nim film dokumentalny „Jodorowsky’s Dune” z udziałem tytułowego reżysera.

Do polskich kin „Diuna” trafi 15 października 2021 r. W USA film będzie miał premierę hybrydową, co oznacza, że pojawi się jednocześnie w kinach oraz na platformie HBO Max.

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez La Biennale di Venezia (@labiennale)

Jury tegorocznej edycji najstarszego festiwalu filmowego przewodniczył Bong Joon Ho, laureat Oscara za najlepszy film 2019 r. („Parasite”). Krótko po ogłoszeniu jego nominacji w styczniu br. dyrektor festiwalu Alberto Barbera podkreślił, że jest on obecnie jednym z najbardziej autentycznych i oryginalnych głosów w światowym kinie. Patrząc na bogaty i różnorodny dorobek koreańskiego twórcy, sprawdzającego się doskonale w złożonych psychologicznych dramatach, jak i rozrywkowym kinie gatunkowym, ciężko się z tym stwierdzeniem nie zgodzić. W jury zasiadła także Chloe Zhao, Virginie Efira, Saverio Costanzo, Cynthia Erivo, Sarah Gordon oraz Alexander Nanau.

Poza Audrey Diwan i Paolo Sorrentino tegoroczne statuetki trafiły m.in. do Jane Campion, Penélope Cruz oraz Maggie Gyllenhaal. O Złotego Lwa walczył także polski obraz „Żeby nie było śladów” w reżyserii .Jana P. Matuszyńskiego.

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez La Biennale di Venezia (@labiennale)

Lista laureatów 78. Festiwalu Filmowego w Wenecji:

• ZŁOTY LEW dla najlepszego filmu dla:
  L’ÉVÉNEMENT (HAPPENING)
  w reżyserii Audrey Diwan (Francja)

• SREBRNY LEW – NAGRODA GRAND JURY dla:
  È STATA LA MANO DI DIO (THE HAND OF GOD)
  Paolo Sorrentino (Włochy)

• SREBRNY LEW – NAGRODA DLA NAJLEPSZEGO REŻYSERA dla:
  Jane Campion
  za film THE POWER OF THE DOG (Nowa Zelandia, Australia)
  

• COPPA VOLPI
  dla najlepszej aktorki:
  Penélope Cruz
  w filmie MADRES PARALELAS (PARALLEL MOTHERS) w reżyserii Pedro Almodóvara (Hiszpania)

• COPPA VOLPI
  dla Najlepszego Aktora:
  John Arcilla
  w filmie ON THE JOB: THE MISSING 8 w reżyserii Erika Matti (Filipiny)

• NAGRODA ZA NAJLEPSZY SCENARIUSZ dla:
  Maggie Gyllenhaal
  za film THE LOST DAUGHTER w reżyserii Maggie Gyllenhaal (Grecja, USA, Wielka Brytania, Izrael)

• SPECJALNA NAGRODA JURY dla:
  IL BUCO
  w reżyserii Michelangelo Frammartino (Włochy, Francja, Niemcy)

• NAGRODA IM. MARCELLO MASTROIANNIEGO
  dla najlepszego młodego aktora lub aktorki dla:
  Filippo Scotti
  za rolę w filmie È STATA LA MANO DI DIO (DŁOŃ BOGA) w reżyserii Paolo Sorrentino (Włochy)

Zapowiedź, której towarzyszy piosenka „White Rabbit” Jefferson Airplane daje nam przedsmak wielu spektakularnych scen z udziałem Keanu Reevsa i Carrie-Ann Moss. Nadal pozostawia więcej pytań niż odpowiedzi, ale  motyw uwięzionego w Matriksie Thomasa Andersona, który wydaje się nie pamiętać swojej przeszłości jako Neo, prezentuje się niezwykle intrygująco. Całość zwiastuje, że seria wyraźnie ewoluuje i stawia na nieco inne karty, niż poprzednie odsłony. Nie zmienia to faktu, że uderza w nostalgiczne klimaty i wielokrotnie puszcza oko do wiernych fanów. Przekonajcie się zresztą sami:

Co ciekawe, na stołku reżyserskim „The Matrix 4 Resurrections” zasiadła tylko jedna z sióstr Wachowskich, Lana. To pierwsza taka sytuacja w karierze twórczyń, których filmy zawsze były efektem ścisłej współpracy. Na szczęście zwiastun nie daje powodów do tego, aby obawiać się braku klimatu i stylistycznej wizji, za które fani pokochali poprzednie odsłony. Do wspólnej pracy nad scenariuszem reżyserka zaprosiła pisarzy Aleksandara Hemona oraz Davida Mitchella, autora m.in. „Atlasu Chmur”.

Trailer zdradza, że poza powracającymi Keanu Reevsem i Carrie-Ann Moss na ekranie pojawią się także Neil Patrick Harris, Jonathan Groff oraz Yahya Abdul-Mateen II, który najwyraźniej wciela się w młodszą wersję Morfeusza. W filmie zabraknie natomiast odgrywającego tę postać w poprzednich odsłonach Laurence’a Fishburne’a.

Ależ to szybko leci. Origin story kolejnego superbohatera Marvela to już 25. film MCU. Tym razem postawiono na postać, którą znają chyba tylko najwięksi komiksowi zapaleńcy. Chociaż wykreowany przez Steve’a Engleharta i Jima Starlina Shang-Chi zadebiutował w 1973 r. (a kilka lat później doczekał się nawet solowego tytułu), to jednak nigdy nie przedarł się zbiorowej świadomości jako przedstawiciel panteonu pierwszoligowych herosów.

Najnowsza historia spod szyldu MCU skupia się na młodym człowieku walczącym z dziedzictwem swojego obdarzonego boską siłą i nieśmiertelnością ojca, będącego zarazem hersztem przestępczej organizacji Ten Rings. Na uwagę z pewnością zasługuje fakt, że to pierwszy film MCU z wchodnioazjatyckim superbohaterem w roli głównej. W tytułową postać wciela się Simu Liu, a na ekranie partnerują mu m.in. Michelle Yeoh oraz Tony Leung.

Po przygodzie z Aquamanem i w przerwie przed jego kontynuacją James Wan wraca do swoich horrorowych korzeni. W nadchodzącym filmie poznamy historię młodej kobiety o imieniu Madison (Annabelle Wallis), którą nawiedzają koszmary przedstawiające makabryczne morderstwa. Sytuacja komplikuje się, kiedy odkrywa, że jej wizje są w rzeczywistości odzwierciedleniem prawdziwych zdarzeń. Ciężko oprzeć się tutaj lekkiemu wrażeniu déjà vu, ale pozostaje liczyć, że autorowi, który powołał do życia filmowe uniwersa Piły (Saw) i Obecności (Conjuring) uda się wykrzesać z wyjściowego pomysłu porządną dawkę strachu i niepokoju.

Fani reżyserskiego talentu Andresa Thomasa Jensena nie są zbyt często rozpieszczani przez twórcę, który wypuszcza nowy film średnio raz na 5 lat. W najnowszym dziele Duńczyka poznamy losy żołnierza Marskusa, którego żona ginie w tragicznej katastrofie kolejowym. O tym, że zdarzenie nie było wypadkiem przekonuje go Otto – matematyk, który również podróżował pociągiem. Brzmi jak wstęp do kolejnego generycznego akcyjniaka, ale nic bardziej mylnego. W swoich filmach Andres w charakterystyczny dla siebie sposób bawi się konwencją, unika oklepanych rozwiązań i nigdy nie pozwala na gatunkowe zaszufladkowanie. Nie zmienia to faktu, że są one okraszone potężną dawką specyficznego, trudnego do podrobienia humoru.

Na ekranie zobaczymy Madsa Mikkelsena, który wystąpił we wszystkich pełnometrażowych filmach Andresa, zawsze dostarczając niezapomnianych, a czasami wręcz szalonych kreacji. Bez względu na to czy wcielał się w nieobliczalnego, nadpobudliwego gangstera (Migające Światła / Flickering Lights), neurotycznego rzeźnika (Zieloni rzeźnicy / The Green butchers), ekscentrycznego kaznodzieję (Jabłka Adama / Adam’s Apples) czy poszukującego biologicznego ojca seksohilka (Men & Chicken / Mężczyźni i kurczaki). W filmie występują też inni, nie mniej barwni etatowi aktorzy Andresa: Nikolaj Lie Kaas oraz Nicolas Bro.

Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami polska komedia sensacyjna, w której poznamy losy Zdzisława Najmrodzkiego – najsłynniejszego przestępcy okresu PRL, wokół którego narosło tyle mitów, opowieści i miejskich legend, że przeniesienie jego historii na ekrany wydawało się tylko kwestią czasu. Ten znany konser markowych ubrań, miłośnik szaszłyków i bawidamek zasłynął z brawurowych ucieczek przed organami ścigania. Za cel obierał sobie między innymi Pewexy, co biorąc pod uwagę ówczesny asortyment polskich sklepów wydaje się całkiem logicznym rozwiązaniem. W roli tytułowej wystąpił Dawid Ogrodnik, któremu partnerują Robert Więckiewicz, Jakub Gierszał, Rafał Zawierucha, Olga Bołądź oraz Masza Wągrocka.

Pierwsze zapowiedzi wersji reżyserskiej mającej nosić tytuł „Rocky Vs Drago – The Ultimate Director’s Cut” pojawiły się w 2020 r. Od tego czasu Stallone regularnie podsycał apetyty fanów zdradzając skrawki nowych informacji. Ostatnio opublikował na Instagramie stare zdjęcie przedstawiające stojących w bojowych pozach Włoskiego Ogiera i Ivana Drago, które – jak sam powiedział – przypomina bokserski plakat sprzed 100 lat. Aktor podzielił się też swoimi wrażeniami na temat nieujawnionego jeszcze trailera nadchodzącej produkcji stwierdzając, że w jego opinii jest on niesamowity. O tym czy finalne dzieło spełni pokładane w nim oczekiwania będziemy mogli przekonać się wkrótce, bowiem premiera wersji reżyserskiej odbędzie się już 11 listopada.

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez Sly Stallone (@officialslystallone)

Odświeżona wersja bokserskiego hitu z 1985 r. to nie jedyne, co zaplanował Stallone. Produkcji towarzyszyć będzie dokument, dzięki któremu poznamy kulisy powstawania filmu, zatytułowany „Keep Punching: The Present Meets the Past”. W krótkiej zapowiedzi aktor wyraził przekonanie, że obecnie jest w stanie podejść do tego tytułu ze znacznie większą wrażliwością, mądrością i pewnością siebie, niż miało to miejsce ponad 35 lat temu.  

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez Sly Stallone (@officialslystallone)

Oryginalna produkcja opowiadająca o bokserskim pojedynku między USA i Związkiem Radzieckim weszła na ekrany w końcowej fazie Zimnej Wojny i jest wręcz przesiąknięta propagandowym poparciem dla polityki Ronalda Reagana. W filmie Rocky mierzy się z ucieleśnieniem komunistycznego imperium zła o twarzy i muskulaturze początkującego wówczas Dolpha Lundgrena. Wyraźna dychotomia wskazująca, kto jest tym dobrym, a kto złym podkreślana jest na niemal każdym kroku, bez zabawy w zbędne subtelności. Przykładowo, podczas swojego wręcz proletariackiego treningu Rocky czerpie siłę z natury: biega po śniegu, rąbie drewno, podnosi skały i zapuszcza brodę, której nie powstydziłby się Dostojewski. W tym samym czasie odhumanizowany Drago korzysta z najnowszych zdobyczy techniki, a otaczający go sztab naukowców wpompowuje w jego ciało tony sterydów.

W momencie premiery Rocky IV nie spotkał się – delikatnie mówiąc – z uznaniem krytyków, zdobywając aż 5 Złotych Malin, w tym dla najgorszego aktora i reżysera oraz ścieżki dźwiękowej. Nie przeszkodziło to filmowi w zyskaniu statusu dzieła kultowego, które zarobiło na całym świecie ponad 300 milionów dolarów. Także w Polsce był to jeden z największych hitów ery VHS, który ugruntował pozycję Stallone’a na szczycie listy hollywoodzkich twardzieli.

Zdjęcia do trzeciej odsłony solowych przygód Petera Parkera (Tom Holland) spod szyldu Marvel Cinematic Universe wystartowały październiku ubiegłego roku, ale aż do teraz fani zdani byli jedynie na szczątkowe informacje, domysły i krótki, 30-sekundowy teaser. Co ciekawe, początkowo najnowszy zwiastun dostępny był jedynie w postaci nieoficjalnego wycieku. Na ruch Sony nie trzeba było jednak czekać długo i możemy już cieszyć oczy w pełni oficjalną zapowiedzią, która została zaprezentowana na CinemaCon. Możecie ją obejrzeć poniżej.  

W nadchodzącej kontynuacji Peter Parker zmaga się problemami, jakie wynikły z ujawnienia jego sekretnej tożsamości, czego świadkami w byliśmy Spider-Man: Far From Home z 2019 r. Tutaj do akcji wkracza Doctor Strange (Benedict Cumberbatch), który wykorzystuje swoje moce do tego, aby świat zapomniał czyja twarz kryje się pod maską Spider-mana. Operacja ta niesie za sobą jednak nieprzewidziane konsekwencje, które dotykają całego multiwersum. Taki zabieg daje twórcom ogromne pole do popisu, a widzom szansę na najbardziej szalone widowisko z pajęczym bohaterem w roli głównej. Możemy liczyć na radosną zabawę komiksową konwencją i wymieszanie w jednym filmie znacznie różniących się od siebie światów wykreowanych przez Marvel Studios oraz Sony Pictures Entertainment.  

Zwiastun wskazuje, że w filmie zobaczymy Alfreda Molinę powracającego do roli Doctora Octopusa, którą po raz pierwszy zagrał w „Spider-Manie 2” Sama Raimiego z 2004 roku. Zabrakło w nim natomiast poprzednich Spider-manów, w których wcielali się Tobey Maguire i Andrew Garfield. O udziale tych aktorów w produkcji spekuluje się jednak już od dawna, a ich oficjalne zaprezentowanie wydaje się tylko kwestią czasu.

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez Jonathan van der sandt (@jonathanvds2002)

Czujni fani szybko dostrzegli, że zwiastun zawiera wiele subtelnych sygnałów, które zdradzają znacznie więcej niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Można w nim usłyszeć znajomy chichot, gdy na ekranie pojawia się dyniowa bomba. Jest to niewątpliwie aluzja do Zielonego Goblina i wcielającego się w niego Willema Dafoe. To jednak nie wszystko. W 3-minutowym trailerze można też zobaczyć piorun Electro oraz piasek Sandmana i usłyszeć charakterystyczny syk Lizzarda. A to może oznaczać tylko jedno – na ekrany powrócą pozostali adwersarze Spider-mana, którzy uformują doskonale znaną fanom komiksów Złowieszczą Szóstkę.

Pełnometrażowy debiut reżyserski Camerona Crowe, który docenili zarówno widzowie, jak i krytycy. John Cussack wciela się w Lloyda Doblera – niepoprawnego i nieco nerdowatego optymistę, który pod koniec ostatniej klasy liceum zakochuje się w popularnej koleżance Diane Court (Ione Skye). Brzmi banalnie, ale w przeciwieństwie do wielu podobnych filmów mamy tu świetnie wyważone proporcje, bez słabo zarysowanych postaci czy rzucania na prawo i lewo czerstwymi żartami o seksie.

Scena, w której Lloyd trzymając nad głową boomboxa stoi przed domem Diane już na stałe zapisała się w historii teensowego kina i nadal stanowi źródło inspiracji dla filmowych twórców. Chociażby dla Rayana Raynoldsa w drugim Deadpoolu.

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez @deadpoolmovie

Szczera do bólu i wychodząca poza utarte schematy komedia, która przypomni Wam, jak wieloma niezręcznościami wypełnione jest życie nastolatków oraz że wchodzenie w dorosłość to naprawdę ciężki kawałek chleba. W rolę młodej dziewczyny, która musi zmagać się m.in. z romansem starszego brata i swojej najlepszej przyjaciółki wciela się Hailee Steinfeld, znana chociażby z doskonałego w prawdziwym „Prawdziwym męstwie” Coenów. W filmie zobaczymy też jak zawsze świetnego Woodego Harrelsona w roli pana Brunera – mimowolnego mentora bohaterki.

Genialnie zagrany przez Jona Hedera Napoleon to typ bohatera, jakiego nie spotkamy w innych młodzieżowych filmach, a już na pewno nie na ich pierwszym planie. Jest ekscentryczny i ma trudności w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami, ale jednocześnie nic sobie z tego nie robi i dobrze czuje się ze swoimi małymi dziwactwami. Takich oryginalnych, wymykających się łatwej klasyfikacji postaci jest w tej nietypowej, pełnej niekonwencjonalnego humoru komedii znacznie więcej i zdecydowanie warto je poznać. Pamiętajcie też – kiedy przyjdzie oddać głos w wyborach na przewodniczącego rady uczniowskiej, zagłosujcie na Pedro!

Nieśmiała, dręczona przez rówieśników 16-letnia Carrie White nie ma w szkole lekko, ale domowe życie z fanatycznie religijną matką również nie jest usłane różami. Kiedy dziewczyna wbrew jej woli wybiera się na szkolny bal, okazuje się, że padła ofiarą okrutnego planu. Jej prześladowcy nie wzięli jednak pod uwagę budzących się w nastolatce destrukcyjnych zdolności telekinetycznych. W nakręconej przez Briana De Palmę adaptacji pierwszej powieści Stephena Kinga zagrali Sissy Spacek oraz debiutujący na ekranie John Travolta.

Film z marszu wszedł do kanonu kina grozy, a w 2014 r. film doczekał się całkiem solidnego, ale w sumie zupełnie niepotrzebnego remake’u z udziałem Chloë Grace Moretz. Wam polecamy przede wszystkim oryginał, który pomimo 45 lat na karku trzyma się doskonale.

Nie da się nadrobić kilku lat imprezowania w jeden wieczór, ale bohaterki tego filmu – szklone prymuski Amy (Kaitlyn Dever) i Molly (Beanie Feldstein) i tak podejmują takie wyzwanie. Nie dajcie się zwieść koszmarnemu polskiemu tytułowi, który sugeruje, że mamy do czynienia z kolejnym American Pie czy innymi tego typu bezeceństwami. To całkiem inteligentna, a na pewno dostarczająca sporo rozrywki komedia o przyjaźni i wkraczaniu w dorosłość.

W końcu szkolny film, w którym cierpią nauczyciele, a nie uczniowie. A cierpi nie byle kto, bo John Cleese, który wydaje się wręcz stworzony do roli chorobliwie ambitnego i obsesyjnie punktualnego dyrektora państwowej szkoły średniej. Film opowiada o jego wyprawie na doroczny kongres szefów podobnych placówek. Tamte są jednak szkołami prywatnymi, z tradycją nauczania koronowanych głów, a on reprezentuje zwykłe, państwowe liceum, które dzięki jego staraniom właśnie awansowało do czołówki najlepszych w kraju. Wprawdzie bohater wszystko sobie skrupulatnie zaplanował, ale jak to bywa z planami, czasami biorą w łeb.

Film obejrzycie na platformie Entclick.

Robert Redford to uosobienie archetypu bohatera pierwszego planu, uwielbiany za swoje ikoniczne role w takich filmach jak „Butch Cassidy i Sundance Kid” („Butch Cassidy i Sundance Kid””, 1969), „Żądło” („The Sting”, 1973), „Wszyscy ludzie prezydenta” („All The President’s Men”, 1976), „Szaleńczy zjazd” („Downhill Racer”, 1969) czy „Kandydat” („The Candidate”, 1972).  

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez Robert Redford Daily (@robertredforddaily)

Z czasem jego zainteresowania wykroczyły poza aktorstwo. Na początku lat 80-tych pomógł w powołaniu do życia Sundance Film Festiwal, który stał się jednym z najbardziej prestiżowym wydarzeń branży filmowej i mekką kina niezależnego. Redford z powodzeniem stanął też po drugiej stronie kamery, a za swój reżyserski debiut „Zwyczajni ludzie „Ordindary People”, 1980)został uhonorowany Oscarem. 

Jeżeli chcecie uczcić urodziny jednego z największych hollywoodzkich gwiazdorów, to nie ma lepszego sposobu, niż obejrzenie któregoś z jego ikonicznych występów. Polecamy Wam kultowy szpiegowski thriller „Trzy dni kondora” („Three Days of the Condor”), który znajdziecie na Entlick.com. Redford odgrywa w nim rolę pracującego dla CIA naukowca, który zostaje uwikłany w morderstwo swoich współpracowników. Próbując oczyścić się z zarzutów, odkrywa spisek sięgający szczytów władzy.

Dobór ról, jakimi w ostatnich kilkunastu latach raczył widzów Nicolas Cage można uznać za zastanawiający, a nawet niepokojący. Chociaż ratujący swoje nadwyrężone finanse aktor sprawia wrażenie chwytania się wszystkiego, co popadnie, to trzeba przyznać, że w jego rozrastającym się do gargantuicznych rozmiarów portfolio można znaleźć nie tylko koszmarne gnioty, ale także prawdziwe perełki. Produkcjami pokroju „Mandy”, „Color out of Space” („Kolor z przestworzy”) czy niedawnego „Pig” Cage udowodnił, że nadal potrafi intrygować. Co istotne, nie tylko w sposób, do jakiego przyzwyczaił nas np. podczas wykrzykiwania frazy „Not the bees!” na planie niesławnego remake’u „The Wicker Man” („Kult”) z 2006 r. 

Właśnie dlatego jesteśmy niezwykle ciekawi „Prisoners of the Ghostland”, nowego filmu nakręconego przez Siona Sono – niepokornego japońskiego reżysera, którego twórczość jest nie mniej eklektyczna niż role Nicolasa Cage’a. W tej szalonej wariacji na temat kina gatunkowego znajdziemy mieszankę science-fiction, postapokaliptycznego westernu, filmów samurajskich, horroru i czarnej komedii. 

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez Bloody Disgusting (@bdisgusting)

Cage wciela się w złodzieja wyciągniętego z więzienia przez osobnika zwanego Gubernatorem, który oferuje mu wolność w zamian za odnalezienie zaginionej w tajemniczych okolicznościach wnuczki. Żeby było ciekawiej, na wykonanie misji ma zaledwie 5 dni. Po tym czasie skórzany kombinezon, w który go wyposażono ulegnie samozniszczeniu.

„Prisoners of the Ghostland”, o którym sam Cage powiedział, że jest najdzikszym filmem w całej jego karierze, miał swoją premierę na festiwalu filmowym w Sundance. Produkcja jest też anglojęzycznym debiutem Siona Sono, który ma na swoim koncie ponad 50 filmów fabularnych, w tym m.in. „Cold Fish” (Zimna Ryba”), „Love Exposure” („Miłość obnażona”), „Suicide Club’ („Klub Samobójców) czy „Guilty of Romance” („Miłosne Piekło”). Odpowiedź na to, czy zaproponowana przez niego gatunkowa mieszanka z udziałem Nicolasa Cage’a okaże się zjadliwa dla zachodniego odbiorcy poznamy już wkrótce. Do amerykańskich kin film trafi 17 września.

40-letnie Opętanie nie cieszyło się wielką popularnością w momencie swojej premiery. Film był co prawda nominowany do Złotej Palmy w Cannes, a Isabelle Adjani zdobyła nagrodę dla najlepszej aktorki (a później także Cezara), ale nie przełożyło się to na kinową frekwencję i komercyjny sukces. Na zmniejszoną siłę rażenia dzieła Żuławskiego wpłynęła z pewnością cenzura. Nakręcony w Berlinie film w ogóle nie był wyświetlany w niemieckich kinach, w Anglii został zakazany, a do USA dotarł w wersji krótszej o całe 45 minut. 

Z czasem duszna, roztaczająca wokół siebie aurę onirycznej niesamowitości produkcja zyskała jednak grono oddanych fanów. Koneserzy odnaleźli w niej bezprecedensowe, niespotykane w filmach głównego nurtu połączenie horroru i kina autorskiego, które wywołuje ogrom emocji i nie pozwala o sobie zapomnieć na długo po zakończeniu seansu.

Nadchodzącą rekonstrukcję filmu w jakości 4K przygotowało Metrograph Pictures. Nowa wersja zostanie zaprezentowana podczas zbliżającego się festiwalu Fantastic Fest w Austin w Teksasie. Następnie będzie wyświetlana w nowojorskim kinie Metrograph oraz na powiązanej z nim platformie cyfrowej. Do ogólnokrajowej dystrybucji w USA film trafi 15 października.

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez @cultmovieshots

Przedstawienie przybierającej szalenie nieoczekiwany obrót historii małżeńskiego kryzysu okupione było niezwykłym wysiłkiem psychicznym wcielających się w główne role aktorów. Isabelle Adjani przyznała, że po nakręceniu filmu zmagała się ze stresem pourazowym, a dojście do siebie zajęło jej kilka lat. Krążyły nawet plotki, potwierdzone zresztą przez samego Żuławskiego, że po zakończeniu zdjęć i zobaczeniu swojego występu podjęła próbę samobójczą. Sam Neill, jej ekranowy partner, uznał natomiast Opętanie za najbardziej ekstremalny – pod każdym możliwym względem – obraz w jakim wystąpił.

Pomimo upływu lat Opętanie nadal wywiera ogromny wpływ na twórców z całego świata. Bezpośrednie odniesienia do filmu można odnaleźć w pracach rozmaitych artystów, jak chociażby w znakomitym teledysku Massive Attack do utworu „Voodoo in my blood” z udziałem Rosamund Pike. 

Do inspiracji obrazem przyznali się też m.in. Dario Argento, Gaspar Noe czy koreański reżyser Park Chan-wook, którego wampiryczny „Thirst” („Pragnienie”) stanowi swoisty hołd dla ponadczasowego dzieła Żuławskiego.