studionadm

Tegoroczne boxoffice’owe porażki przybrały już tak dużą skalę, że wywołały debatę na temat przyszłości kina. Wiele filmów przewidywanych jako hity kompletnie nie spełniło oczekiwań finansowych, co nasiliło obawy o dalsze losy tradycyjnej dystrybucji kinowej. Pewnym światełkiem w tunelu okazał się sequel animacji o perypetiach młodej dziewczyny i jej spersonifikowanych emocji.

„W głowie się nie mieści 2” zadebiutowało w połowie czerwca i od razu zaczęło szturmem podbijać światowe kina. Film nie tylko przekroczył barierę miliarda dolarów, ale też zrobił to szybciej niż jakakolwiek inna animacja w historii. Zajęło mu to niecałe trzy tygodnie od premiery. Na tym oczywiście nie koniec, ponieważ produkcja nadal doskonale radzi sobie w kinach. Według serwisu Box Office Mojo, ma już na swoim koncie ponad 1,2 miliarda dolarów i wszystko wskazuje na to, że przekroczenie pułapu 1,5 miliarda dolarów jest tylko kwestią czasu. 

Żadna z dotychczasowych tegorocznych premier nie może się równać z wynikiem osiągniętym przez „W głowie się nie mieści 2”. Drugie miejsce box office’u zajmuje obecnie „Diuna: Część druga”, która zarobiła na całym świecie ponad 700 milionów dolarów. Podium zamyka „Godzilla i Kong: Nowe imperium” z wynikiem 567 milionów dolarów. „W głowie się nie mieści 2” najprawdopodobniej już wkrótce prześcignie też najbardziej dochodową animację ubiegłego roku, czyli „Super Mario Bros. Film”, które zarobiło w kinach na całym świecie ponad 1,3 miliarda dolarów.

 

Wyświetl ten post na Instagramie

 

Post udostępniony przez Pixar (@pixar)

„W głowie się nie mieści 2” jest kontynuacją  jednej z najlepiej przyjętych animacji Pixara, którą z równym zainteresowaniem oglądały zarówno dzieci, jak i dorośli. Film z 2015 r. chwalono m.in. za nowatorski koncept i umiejętne, a zarazem niezwykle przystępne przedstawienie złożoności ludzkich emocji. Produkcja zdobyła Oscara za najlepszy długometrażowy film animowany oraz nominację w kategorii najlepszy scenariusz oryginalny. Wśród całej masy innych wyróżnień warto wymienić też Złotego Globa, Saturna i nagrodę BAFTA za najlepszy film animowany. Sukcesowi artystycznemu towarzyszył też komercyjny. Na całym świecie film zarobił ponad 850 milionów dolarów i znalazł się wśród najbardziej dochodowych produkcji 2015 roku.

Bohaterką „W głowie się nie mieści 2” ponownie jest Riley, ale tym razem już jako nastolatka. A to oznacza, że w jej głowie pojawiają się zupełnie nowe emocje, takie jak np. Niepewność. Reżyserem kontynuacji jest Kelsey Mann, a scenariusz, wspólnie z Johnem Zackiem, napisała Meg LeFauve, która pracowała także przy pierwszej części. Również tym razem do projektu zaangażowano znakomitych aktorów, wśród których znaleźli się m.in. Amy Poehler, Phyllis Smith, Maya Hawke, Ayo Edebiri czy Paul Walter Hauser.

Film może poszczycić się nie tylko godną pozazdroszczenia frekwencją w kinach, ale także znakomitym odbiorem. Jego ocena w serwisie Rotten Tomatoes wynosi obecnie 90% (krytycy) i 96% (widzowie).

Od premiery kontynuacji „Gladiatora” dzieli nas już tylko kilka miesięcy i bez wątpienia jest to wydarzenie wzbudzające ogromne emocje wśród fanów kina na całym świecie. Pewne jest, że wcielający się w główną rolę Paul Mescal stanie przed nie lada wyzwaniem. Będzie musiał zmierzyć się nie tylko z przeciwnikami na arenie, ale także z osławionym poprzednikiem. Pierwsze zdjęcia opublikowane na łamach „Vanity Fair” pokazują, że ma szansę wyjść z tego starcia zwycięsko.

Zaprezentowane materiały przedstawiają Paula Mescala, który wciela się w dorosłego Lucjusza, siostrzeńca Commodusa, granego w oryginalnym filmie przez Joaquina Phoenixa. Chociaż w kontynuacji nie pojawi się Russell Crowe, to z pewnością nie zabraknie wielu nawiązań do odgrywanej przez niego postaci. Na jednym ze zdjęć widzimy Lucjusza podczas wykonywania charakterystycznego gestu, jakim jest rozcieranie piasku w dłoniach po wejściu na arenę. Dokładnie to samo robił jego idol z młodości. Na innym zdjęciu Lucjusz przygląda się wiszącej na ścianie zbroi, którą nosił legendarny Maximus.

 

Wyświetl ten post na Instagramie

 

Post udostępniony przez Vanity Fair (@vanityfair)

Poza centralną postacią filmu zdjęcia pokazują też Pedro Pascala, Denzela Washingtona, Josepha Quinna, Freda Hechinge’a oraz powracającą do swojej roli, Connie Nielsen.

 

Wyświetl ten post na Instagramie

 

Post udostępniony przez Vanity Fair (@vanityfair)

„Gladiator 2” rozbudza ogromne oczekiwania, ale rodzi też pewne obawy. Ridley Scott stoi za sukcesem „Obcego”, ale jego powrót po latach uwielbianego przez fanów uniwersum spotkał się z raczej chłodnym przyjęciem. Świat „Gladiatora” jest jednak znacznie prostszy i nie daje takiego pola do eksperymentowania, a tym samym ryzyko przeszarżowania z pomysłami jest znacznie mniejsze. Dostępne materiały pokazują, że film kontynuuje motyw zemsty, a Scott trzyma się sprawdzonej estetyki znanej z pierwowzoru. Technicznie wszystko zapowiada się oczywiście znakomicie. Chociaż tworzone przez reżysera filmy nie zawsze spotykają się z w pełni pozytywnym odbiorem, to zazwyczaj wszyscy zgodni są co do jednego – pod względem wizualnym Ridley Scott nie ma sobie równych.

Nie można zapomnieć o tym, że rok 2024 upływa pod znakiem spektakularnych klap finansowych. A już teraz wiadomo, że „Gladiator 2” będzie jednym z najdroższych filmów w historii kina. Jego początkowy budżet wynosił pierwotnie 165 mln dolarów, ale ze względu na rozmaite problemy produkcyjne urósł podobno niemal dwukrotnie. Oznacza to, że sequel będzie musiał przyciągnąć naprawdę ogromną liczbę widzów, aby pokryć wysokie koszty produkcji i przynieść zyski.

Pierwszy „Gladiator” zadebiutował w 2000 roku i momentalnie zapisał się na liście klasyków kina, łącząc w sobie doskonałe aktorstwo, reżyserię, efekty specjalne i głęboką narrację. Do dziś cieszy się ogromną popularnością i uznaniem, zajmując 36. miejsce na liście „IMDb Top 250 Movies”. Wprawdzie spośród 5 zdobytych przez „Gladiatora” Oscarów żaden nie trafił do Scotta, ale kto wie, może zmieni się to za sprawą nadchodzącej kontynuacji.

Światowa premiera „Gladiatora 2” została zaplanowana na 15 listopada 2024 r. Tydzień później, 22 listopada, film trafia do polskich kin.

Kontynuacja  wyreżyserowanych przez Ti Westa filmów „X” i „Pearl” z 2022 r. Oba zostały ciepło przyjęte jako oryginalne spojrzenie na zbyt często podążający utartymi schematami gatunek horroru. Tym razem akcja przenosi się do Hollywood lat 80-tych, gdzie Maxine, jedyna ocalała z masakry przedstawionej w „X”, próbuje zrobić karierę jako aktorka. W mieście grasuje jednak tajemniczy morderca, którego czyny mogą ujawnić mroczną przeszłość kobiety.

Premiera: 5 lipca

Chyba mamy zwycięzcę w kategorii „najbardziej wyczerpujący tytuł roku”. Młoda, nad wyraz empatyczna dziewczyna nie jest w stanie zabijać, aby zaspokoić swoją potrzebę krwi. Działanie wbrew wampirzej naturze sprowadza na nią niezadowolenie ze strony rodziny, która odcina ją od dotychczasowego źródła krwi w torebkach. Rozwiązaniem problemu może być jednak nowo poznany nastolatek ze skłonnościami samobójczymi. Za reżyserię odpowiada Ariane Louis-Seize, a w rolach głównych występują Sara Montpetit i Félix-Antoine Bénard.

Premiera: 5 lipca

W 50. Rocznicę powstania „Rozmowy” jeden z najlepszych filmów Francisa Forda Coppoli wraca do kin. Fabuła skupia się wokół postaci Harry’ego Caula (Gene Hackman), wybitnego specjalisty od inwigilacji i podsłuchów, który sam obsesyjnie strzeże swojej prywatności. Jego najnowsze zlecenie dotyczy śledzenia konwersacji pary młodych ludzi, której treść zdaje się mieć wpływ na ich życie. W miarę zgłębiania zawartości nagrania, Caul nabiera coraz większych wątpliwości i zaczyna odczuwać moralny konflikt związany z potencjalnymi konsekwencjami dla bohaterów podsłuchiwanej rozmowy.

Premiera: 5 lipca

Mroczny Thriller w okultystycznych klimatach opowiadający o agentce FBI tropiącej seryjnego mordercę. Za produkcję odpowiada SpectreVision, znana z oryginalnych i ambitnych horrorów (np. „Mandy” i „Color Out of Space”), której współzałożycielem jest Elijah Wood. W rolach głównych występują Nicolas Cage i Maika Monroe. Film reżyseruje Oz Perkins, znanany m.in. z „Małgosia i Jaś” oraz „I Am the Pretty Thing That Lives in the House”.

Premiera: 12 lipca

Pierwszy katastroficzny „Twister” z Billem Paxtonem i Helen Hunt zadebiutował w 1996 r. i zarobił na całym świecie blisko pół miliarda dolarów. W świetle ostatnich finansowych klap hollywoodzkich blockbusterów powtórzenie tego wyczynu nadal stoi znakiem zapytania. Twórcom sequela udało się jednak zebrać mocną ekipę z Glen Powellem i Daisy Edgar-Jones na czele. Za kamerą stanął Lee Isaac Chung („Minari”), a scenariusz napisał Mark L. Smith („Zjawa”).

Premiera: 18 lipca

Romantyczna komedia opowiadająca historię ambitnej specjalistiki do marketingu (Scarlett Johansson) i spokojnego inżyniera lotniczego (Channing Tatum), których losy krzyżują się podczas pracy nad projektem kosmicznym. Za reżyserię filmy odpowiada Greg Berlanti, znany z takich filmów jak „Twój Simon” czy „Och, życie”.

Premiera: 12 lipca

Jeden z najbardziej oczekiwanych filmów roku, który ma szansę udowodnić, że znajdujące się w dołku kino superbohaterskie jeszcze nie umarło.  Obok Ryana Reynoldsa zobaczymy Hugh Jackmana, który jeszcze niedawno zarzekał się, że nigdy więcej nie wcieli się w Wolverina. Szczęśliwie dla fanów jedna z najbardziej lubianych postaci Marvela powraca właśnie w jego wydaniu. Tak jak poprzednie części, film posiada kategorię wiekową R. Tym razem na stołku reżysera zasiadł Shawn Levy, znany m.in. ze „Stranger Things”, „Nocy w muzeum” czy „Free Guya”.

Premiera: 26 lipca

Oryginalne „Opętanie” zadebiutowało w 1981 i opowiada historię Marka (Sam Neill) oraz Anny (Isabelle Adjani), którzy przechodzą burzliwy okres w swoim małżeństwie. Mark, po powrocie do domu po dłuższej nieobecności, odkrywa, że Anna chce się z nim rozstać. Kobieta zaniedbuje też ich wspólne dziecko i przejawia coraz dziwniejsze zachowania. Z czasem wychodzi na jaw, że jest opętana czymś znacznie mroczniejszym niż chwilowe uniesienia serca. A to prowadzi do dramatycznego i niepokojącego finału.

 

Wyświetl ten post na Instagramie

 

Post udostępniony przez TheIndustry (@theindustry_co)

W momencie premiery film podzielił krytyków, ale jego surrealistyczna aura i oryginalność zapewniła mu nominację do Złotej Palmy w Cannes. Isabelle Adjani otrzymała natomiast za swój niezapomniany występ nagrodę dla najlepszej aktorki oraz Cezara. Względny sukces artystyczny nie przełożył się jednak na frekwencję w kinach. Wpływ na to miała m.in. cenzura. Nakręcony w Berlinie film w ogóle nie był wyświetlany w niemieckich kinach, w Anglii został zakazany, a do USA dotarł w wersji krótszej o całe 45 minut. Dziś jednak ten psychologiczny horror cieszy się zasłużonym statusem kultowego klasyka oraz jednego z najbardziej rozpoznawalnych dzieł Żuławskiego. Fani cenią go za niespotykane w filmach głównego nurtu połączenie grozy i kina autorskiego, które wywołuje ogrom emocji i nie pozwala o sobie zapomnieć na długo po zakończeniu seansu.

Szczegóły na temat nadchodzącego remake’u nie są jeszcze znane, ale wiemy już, że zaangażowano do niego reżysera i scenarzystę Parkera Finna, który ma na swoim koncie m.in. ceniony horror „Uśmiechnij się”. Za produkcję odpowiadała będzie firma producencka  Roberta Pattinsona Icki Eneo Arlo, ale nie ujawniono jeszcze czy on sam wystąpi przed kamerą.

 

Wyświetl ten post na Instagramie.

 

Post udostępniony przez @cultmovieshots

Bez względu na to, komu powierzone zostaną główne role w remake’u, zaangażowani aktorzy będą mieli trudne zadanie mierząc się z oryginałem. W filmie z 1981 roku błyszczała przede wszystkim Isabelle Adjani, której kreacja została okupiona ogromnym wysiłkiem psychicznym. Aktorka przyznała, że po nakręceniu filmu zmagała się ze stresem pourazowym, a dojście do siebie zajęło jej kilka lat. Krążyły nawet plotki, że po zakończeniu zdjęć i zobaczeniu swojego występu podjęła próbę samobójczą. Sam Neill, jej ekranowy partner, uznał natomiast Opętanie za najbardziej ekstremalny – pod każdym możliwym względem – obraz w jakim wystąpił.

Obracający się korytarz w „Incepcji” (2010)

Christopher Nolan, znany z preferowania praktycznych efektów, stworzył jedną z najbardziej pamiętnych scen w „Incepcji” bez użycia CGI. Scena walki w obracającym się korytarzu hotelu została nakręcona w gigantycznej obrotowej konstrukcji o długości 30 metrów i średnicy 12 metrów. Aktorzy musieli trenować przez tygodnie, by móc poruszać się i walczyć w tym wirującym środowisku. Efekt końcowy jest nie tylko wizualnie oszałamiający, ale też niezwykle realistyczny.

Latający rower w „E.T.” (1982)

Ikoniczna scena, w której Elliott leci na rowerze z E.T. przed księżycem, została stworzona bez użycia green screenu czy komputerowych efektów. Steven Spielberg wykorzystał technikę zwaną „matte painting” w połączeniu z precyzyjnie zaplanowanymi ujęciami. Rower z aktorami był w rzeczywistości zawieszony na dźwigu, a malowany na szkle obraz księżyca i lasu został nałożony na film. Precyzyjne oświetlenie i synchronizacja ruchu stworzyły magiczny efekt, który do dziś zachwyca widzów.

Miniaturowe modele w oryginalnej trylogii „Gwiezdnych wojen” (1977-1983)

George Lucas i jego zespół z Industrial Light & Magic zrewolucjonizowali efekty specjalne, tworząc niezwykle szczegółowe miniaturowe modele statków kosmicznych. Millennium Falcon, Gwiezdne Niszczyciele i Gwiazdę Śmierci zbudowano jako fizyczne modele, niektóre o imponujących rozmiarach. Na przykład, model Gwiezdnego Niszczyciela miał ponad 2 metry długości. Statki filmowano na tle blue screenu, często poruszając kamerą, a nie modelami, co dawało iluzję ruchu w przestrzeni kosmicznej. Ta technika, znana jako „motion control photography”, pozwoliła na stworzenie dynamicznych i realistycznych scen kosmicznych bitew.

Praktyczne efekty wybuchów w „Terminatorze 2” (1991)

James Cameron, znany z zamiłowania do spektakularnych efektów, stworzył niezapomniane sceny zniszczeń w „Terminatorze 2” bez użycia CGI. Szczególnie imponująca jest scena wybuchu budynku Cyberdyne Systems. Zespół efektów specjalnych zbudował miniaturową replikę budynku o wysokości 15 metrów. Konstrukcja została wypełniona materiałami wybuchowymi i podpalona, a całość sfilmowano z wielu kamer w zwolnionym tempie. Efekt był tak realistyczny, że wielu widzów do dziś jest przekonanych, że wysadzono prawdziwy budynek.

Animacja poklatkowa w „King Kongu” (1933)

Choć film ma już prawie 90 lat, efekty specjalne w oryginalnym „King Kongu” wciąż robią wrażenie. Willis O’Brien, pionier animacji poklatkowej, stworzył miniaturowe modele Kong’a o wysokości 45 cm. Każda scena wymagała tysięcy drobnych ruchów modelu, by stworzyć płynną animację. Co ciekawe, futro Kong’a było w rzeczywistości króliczą sierścią przyklejoną do gumowej formy. By stworzyć iluzję interakcji między Kong’iem a aktorami, O’Brien używał projekcji tylnej i precyzyjnie dopasowanych makiet.

Transformacje wilkołaka w „American Werewolf in London” (1981)

Scena przemiany człowieka w wilkołaka w tym kultowym horrorze to majstersztyk praktycznych efektów. Rick Baker, legendarny specjalista od charakteryzacji, stworzył serię silikonowych masek i protez, które nakładano na aktora. Każda faza transformacji była filmowana oddzielnie, a następnie łączona w płynną sekwencję. Baker wykorzystał również pneumatyczne urządzenia do imitacji rozciągającej się skóry i zmieniających się mięśni. Za tę scenę otrzymał pierwszego w historii Oscara za charakteryzację.

Szczególnie tych, które idealnie oddają atmosferę lata. Oto lista 8 kultowych produkcji, w których lato gra główną rolę. Od beztroskich komedii po mroczne thrillery – każdy znajdzie coś dla siebie.

„Lato ’42” (1971) | Reżyseria: Robert Mulligan | Scenariusz: Herman Raucher | Obsada: Jennifer O’Neill, Gary Grimes, Jerry Houser

To nostalgiczne spojrzenie na dorastanie i pierwszą miłość. Akcja filmu rozgrywa się podczas letnich wakacji na wyspie w czasie II wojny światowej. Młody Hermie zakochuje się w Dorothy, pięknej kobiecie, której mąż walczy na froncie.

Film zdobył uznanie za swoją delikatność i emocjonalną głębię. Muzyka Michela Legranda, która zdobyła Oscara, idealnie oddaje atmosferę letniego romansu i utraconej niewinności.

IMDb: 7.2/10 Rotten Tomatoes: 88%

„Szczęki” (1975) | Reżyseria: Steven Spielberg | Scenariusz: Peter Benchley, Carl Gottlieb | Obsada: Roy Scheider, Robert Shaw, Richard Dreyfuss

Ten klasyczny thriller sprawił, że widzowie bali się wejść do wody. Opowiada historię szeryfa walczącego z gigantycznym rekinem, który terroryzuje nadmorskie miasteczko w szczycie sezonu turystycznego.

Film wyróżnia się nowatorskimi jak na tamte czasy efektami specjalnymi oraz ikoniczną muzyką Johna Williamsa. Ciekawostką jest fakt, że mechaniczny rekin często się psuł, co zmusiło Spielberga do kreatywnego kadrowania, które zdecydowanie zwiększyło napięcie.

IMDb: 8.1/10 Rotten Tomatoes: 98%

„Dirty Dancing” (1987) | Reżyseria: Emile Ardolino |  Scenariusz: Eleanor Bergstein | Obsada: Patrick Swayze, Jennifer Grey

Ten romantyczny dramat muzyczny stał się symbolem lata lat 80. Opowiada historię Frances „Baby” Houseman, która podczas wakacji w ośrodku wypoczynkowym zakochuje się w instruktorze tańca, Johnny’m Castle.

Film słynie z kultowych scen tanecznych i niezapomnianej ścieżki dźwiękowej, w tym hitu „(I’ve Had) The Time of My Life”. Warto zauważyć, że Patrick Swayze sam wykonywał wszystkie skomplikowane układy taneczne.

IMDb: 7.0/10 Rotten Tomatoes: 70%

Według informacji pochodzących z Departamentu Sprawiedliwości, federalne jury w Las Vegas skazało pięciu mężczyzn za ich udział w prowadzeniu jednej z największych nieautoryzowanych usług streamingowych w Stanach Zjednoczonych, która generowała miliony dolarów przychodu z subskrypcji, jednocześnie powodując znaczne straty dla właścicieli praw autorskich do programów telewizyjnych.

Serwis streamingowy nosił nazwę Jetflicks i oferował więcej treści niż Netflix, Prime Video, Hulu i Vudu razem wzięte, a miesięczna subskrypcja kosztowała zaledwie 9,99 dolara. Jak czytamy w komunikacie prasowym Departamentu Sprawiedliwości, grupa stojąca za Jetflicks wykorzystywała zaawansowane skrypty i oprogramowanie do przeszukiwania pirackich stron internetowych w poszukiwaniu nielegalnych kopii odcinków telewizyjnych, które następnie pobierali i umieszczali na serwerach Jetflicks. Grupa bez zezwolenia odtwarzała setki tysięcy odcinków chronionych prawem autorskim.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by movieweb (@movieweb)

Za Jetflicks odpowiadało zaledwie pięć osób – Kristopher Dallmann, Douglas Courson, Felipe Garcia, Jared Jaurequi i Peter Huber, którzy zostali skazani za zmowę w celu popełnienia przestępstwa naruszenia praw autorskich. Czterem z nich grozi maksymalnie pięć lat więzienia, natomiast Dallmann otrzymał dodatkowo dwa zarzuty prania brudnych pieniędzy przez ukrywanie i trzy zarzuty wykroczenia naruszenia praw autorskich, w związku z czym grozi mu maksymalnie 48 lat pozbawienia wolności. Sprawę prowadziło FBI w Waszyngtonie i Las Vegas.

David Sundberg, zastępca dyrektora biura FBI w Waszyngtonie, w oświadczeniu stwierdził:

Kiedy skargi od posiadaczy praw autorskich i problemy z dostawcami usług płatniczych zagroziły obaleniem nielegalnego, wartego wiele milionów dolarów przedsięwzięcia, oskarżeni próbowali zakamuflować Jetflicks jako firmę zajmującą się rozrywką lotniczą. Piractwo cyfrowe nie jest przestępstwem bez ofiar. Jak pokazują te wyroki skazujące, FBI rzeczywiście będzie ścigać tych, którzy nielegalnie czerpią zyski z twórczości innych.

Sukces Jetflicks sygnalizuje pragnienie konsumentów do prostoty – jednej usługi streamingowej, która zbiera wszystko w jednym miejscu, funkcji, którą niegdyś pełniła telewizja kablowa. Odzwierciedla to również niepewny stan streamingu w dzisiejszych czasach, jak gdyby jedynym sposobem na zarabianie na streamingu było robienie tego nielegalnie. Jeśli nie jesteś Netflixem (lub nie masz połączenia z platformą Jeffa Bezosa, Amazonem), to trudno jest przetrwać na rynku streamingowym.

W raporcie „Przyszłość streamingu (według potentatów, którzy ją kształtują)” opublikowanym w The New York Times, obnażono zawodny model biznesowy streamingu. Niegdyś potężny Paramount, właściciel słynnego studia Paramount, CBS i wielu kanałów kablowych, niedawno zmienił dyrektora generalnego i nie udało mu się sprzedać po miesiącach negocjacji. Warner Bros. Discovery rozpaczliwie spłaca swoje zadłużenie w wysokości 43 miliardów dolarów. Disney zwolnił tysiące pracowników i pozbył się dyrektora generalnego, gdy straty na streamingu rosły, a firma musiała odpierać próby przejęcia przez aktywistycznego inwestora Nelsona Peltza.

Paramount, imperium medialne kontrolowane przez Shari Redstone, straciło w zeszłym roku 1,6 miliarda dolarów na streamingu. Comcast stracił 2,7 miliarda dolarów na swojej usłudze Peacock. Disney stracił około 2,6 miliarda dolarów na swoich serwisach, w tym Disney+, Hulu i ESPN+. Warner Bros. Discovery twierdzi, że ich usługa Max osiągnęła w zeszłym roku niewielki zysk, ale tylko dzięki uwzględnieniu sprzedaży HBO przez dystrybutorów kablowych.

Jak mówią przedstawiciele platform, utrzymanie zysków w usłudze streamingowej jest niezwykle trudne. Potrzeba co najmniej 200 milionów subskrybentów, aby to zagwarantować, a taką liczbę mają tylko Netflix i Amazon (łącznie Disney i Hulu mają nieco ponad tę liczbę). Dodatkowo serwis musi ciągle dodawać i produkować nowe filmy i seriale. Samo Netflix planuje w 2024 roku wydać 17 miliardów dolarów na produkcję oryginalnych treści, co jest zbliżone do kwoty wydanej w 2022 roku.

W związku z tym platformy streamingowe nieustannie eksperymentują z nowymi modelami i mediami. Popularne stało się włączanie transmisji sportowych na żywo, choć jest to niezwykle kosztowne. Netflix i inni eksperymentują z grami wideo, stand-upami na żywo i programami reality. Netflix pracuje nawet nad „rozrywką doświadczalną”, otwierając Netflix House w dwóch lokalizacjach, gdzie ludzie mogą oglądać Netflix na wielkich ekranach w kinie.

Podczas gdy Perkins jasno dał do zrozumienia, że po raz pierwszy widzowie zobaczą postać Cage’a w pełnej okazałości dopiero podczas premiery filmu w kinach 12 lipca, sam aktor zapowiada swoją kreację jako taką, która „zmieni Twoją rzeczywistość”.

Thriller Perkinsa opowiada o seryjnym mordercy, na którego poluje agentka FBI, odkrywając serię poszlak związanych z okultyzmem, które musi rozszyfrować, aby powstrzymać zabójcę. Film może pochwalić się świetną obsadą, w której skład wchodzą Maika Monroe, Blair Underwood, Alicia Witt i Michelle Choi-Lee. No i oczywiście Nicolas Cage w roli głównego antagonisty.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by NEON (@neonrated)

Nicolas Cage twierdzi, że „Longlegs” zmieni to, jak widzowie postrzegają życie

Są aktorzy, którzy przechodzą okres renesansu w swojej karierze, a potem jest renesans na poziomie Nicolasa Cage’a. Po zagraniu w wielu mocno krytykowanych filmach przez dużą część swojego pobytu w Hollywood, w ostatniej dekadzie Cage rzadko popełniał błędy dzięki trafnym wyborom ról, które przyjmował. Skupienie się głównie na mniejszych, niezależnych produkcjach zaowocowało takimi filmami jak „Pig”, „The Unbearable Weight of Massive Talent” czy „Dream Scenario”. Jednak „Longlegs” może przebić je wszystkie.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by NEON (@neonrated)

Podejście Cage’a do roli seryjnego mordercy w „Longlegs” zapowiada się na wyjątkowe doświadczenie w gatunku, który czasami stał się zbyt przewidywalny. Pierwsze reakcje określają „Longlegs” jako najlepszy horror od lat i jeden z najlepszych filmów roku, a sam Cage wierzy, że ta klimatyczna i mrożąca krew w żyłach historia sprawi, że ludzie pomyślą, iż ich „życie nie będzie już takie samo” po obejrzeniu filmu.

Może się to wydawać dość zuchwałym stwierdzeniem i czymś tak nieprawdopodobnym, że nigdy nie mogłoby być prawdą. Jednak gdy mówi to Cage, istnieje duża szansa, że może mieć rację.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by NEON (@neonrated)

Donald Sutherland, kanadyjski aktor o imponującej filmografii, odszedł, pozostawiając po sobie nie tylko niezapomniane role, ale i falę wzruszających hołdów od kolegów z branży.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by NIK (@nik_gallo)

With a heavy heart, I tell you that my father, Donald Sutherland, has passed away. I personally think one of the most important actors in the history of film. Never daunted by a role, good, bad or ugly. He loved what he did and did what he loved, and one can never ask for more… pic.twitter.com/3EdJB03KKT

— Kiefer Sutherland (@RealKiefer) June 20, 2024

Nie tylko rodzina, ale i współpracownicy wspominają Sutherlanda ciepłymi słowami. Edgar Wright, reżyser znany z „Shaun of the Dead” i „Baby Driver”, określił go mianem „fascynującej osobowości ekranowej”, wymieniając „Nie oglądaj się teraz” i remake „Inwazji porywaczy ciał” jako swoje ulubione filmy z udziałem aktora.

Helen Mirren, która miała okazję pracować z Sutherlandem przy kilku projektach, podkreśliła jego inteligencję i wrażliwość. Wspomniała o niezwykłej wiedzy aktora i jego poważnym podejściu do zawodu, które uczyniły go prawdziwą legendą kina.

Ron Howard, reżyser „Ognistego podmuch”, w którym Sutherland zagrał zapadającą w pamięć rolę drugoplanową, zwrócił uwagę na jego niezwykły zakres umiejętności aktorskich, kreatywną odwagę i oddanie sztuce filmowej.

Sutherland był ceniony nie tylko za swój talent aktorski, ale także za profesjonalizm i inteligencję. Jego odejście to jedna z najbardziej znaczących strat dla Hollywood w ostatnich latach. Będzie go brakowało nie tylko tym, którzy mieli okazję z nim pracować, ale także wszystkim widzom, którzy choć raz zetknęli się z jego niezwykłym talentem na ekranie.

Donald Sutherland – kariera pełna różnorodności

Kariera Donalda Sutherlanda to fascynująca podróż przez świat kina, trwająca ponad sześć dekad. Zaczynając od drobnych ról w latach 60., szybko zyskał uznanie dzięki występowi w kultowym filmie wojennym „Parszywa dwunastka” (1967). Jednak to rola w satyrycznej komedii „M*A*S*H” (1970) Roberta Altmana przyniosła mu prawdziwy rozgłos i uznanie krytyków.

Lata 70. i 80. to okres, w którym Sutherland udowodnił swoją wszechstronność. Zagrał w thrillerze „Klute” (1971) u boku Jane Fondy, wcielił się w detektywa w noir science fiction „Inwazja porywaczy ciał” (1978) i wystąpił w dramacie „Zwyczajni ludzie” (1980) Roberta Redforda, zdobywcy Oscara za najlepszy film.

Sutherland nie bał się eksperymentować z gatunkami. Jego filmografia obejmuje zarówno dramaty historyczne („Novecento”, 1976), jak i komedie („Zabawna buzia”, 1978). W latach 90. i 2000. nadal imponował rolami w filmach takich jak „JFK” (1991), „Bez uczuć” (1998) czy „Włoska robota” (2003).

W późniejszych latach kariery Sutherland zaskakiwał młodszą widownię, pojawiając się w popularnej serii „Igrzyska śmierci” jako złowrogi Prezydent Snow. Nie stronił też od telewizji, zdobywając Złoty Glob za rolę w serialu „Brudny John” (2018).

Jego talent do tworzenia niezapomnianych postaci, niezależnie od długości roli czy gatunku filmu, sprawił, że stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i szanowanych aktorów Hollywood. Sutherland udowodnił, że wiek to tylko liczba, pozostając aktywnym i podziwianym aktorem aż do końca swojej kariery.

Lista gwiazd składających hołd Sutherlandowi wydaje się nie mieć końca, co tylko potwierdza jego ogromny wpływ na branżę filmową i szacunek, jakim cieszył się wśród kolegów po fachu.

#RIPDonaldSutherland. I was blessed to direct him in #Backdraft. One of the most intelligent, interesting & engrossing film actors of all time. Incredible range, creative courage & dedication to serving the story & the audience with supreme excellence. https://t.co/kw601XQ6uh

— Ron Howard (@RealRonHoward) June 20, 2024

Today we lost one of our greatest actors, Donald Sutherland. It was my honor to work with him many years ago, and I will never forget his charisma and ability. If you want a master class in acting, watch him in “Ordinary People”. My condolences to Kiefer. pic.twitter.com/qjMz69Nraq

— Rob Lowe (@RobLowe) June 20, 2024

This hurts.
godspeed, Donald Sutherland. 💔

Donald Sutherland, ‘Klute’ and ‘Ordinary People’ Actor, Dead at 88 https://t.co/FLTwihUm3J via @RollingStone

— Nancy Sinatra (@NancySinatra) June 20, 2024

So deeply sorry for your loss. I had the privilege of working with your father. His dedication to the craft of acting was unrivaled. I’ll treasure the memories of him reciting great poems, monologues/soliloquies when he wasn’t needed on set. A great actor, and a generous one. https://t.co/5JMDK4Xtb2

— Gale Anne Hurd (@GunnerGale) June 20, 2024

We’re saddened to hear that Donald Sutherland has died age 88. He was an actor with a renowned and long-standing career, from his breakout role in MASH to The Hunger Games. Sutherland was nominated for a BAFTA for Don’t Look Now/Steelyard Blues in 1974.https://t.co/TaZZjz4dJJ

— BAFTA (@BAFTA) June 20, 2024

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Michael Douglas (@michaelkirkdouglas)

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Roland Emmerich (@rolandemmerich)

Japoński dramat opowiadający historię biednej pięcioosobowej rodziny mieszkającej w podupadającym, ciasnym domu na obrzeżach Tokio. Aby przetrwać, ojciec i syn kradną w sklepach większość jedzenia i artykułów pierwszej potrzeby. Podczas jednej z zimnych nocy rodzina przygarnia młodą dziewczynę zakładając, że dołącza do niej tylko na jakiś czas. Kiedy okazuje się, że Yuri była maltretowana przez swoich rodziców, postanawiają nieoficjalnie ją zaadoptować. Od tego momentu sprawy zaczynają się komplikować. Za reżyserię odpowiada uznany japoński reżyser Hirokazu Kore-eda, specjalizujący się w filmach o głębokim, emocjonalnym oddziaływaniu, często eksplorując relacje międzyludzkie i złożone kwestie moralne.  W ubiegłym roku nominowany do konkursu głównego Cannes był też najnowszy film reżysera, równie dobry „Monster”.

Fascynująca mieszanka dramatu społecznego, czarnej komedii i thrillera, która zdobyła uznanie na całym świecie, skutecznie wprowadzając kino koreańskie na hollywoodzkie salony. Film portretuje dwie rodziny, które egzystują na skrajnie odmiennych poziomach drabiny społeczno-ekonomicznej. Jednocześnie robi to niezwykle oryginalnie, przedstawiając tematy klasowe w sposób równie komiczny, co przerażający. Poza Złotą Palmą film zdobył też 4 Oscary: dla najlepszego filmu, najlepszego reżysera, najlepszego filmu międzynarodowego oraz za najlepszy scenariusz oryginalny (Joon-ho Bong, Jin Won Han).

Czerpiący garściami z konwencji body horroru „Titane” opowiada o kobiecie, która jako dziecko doznała poważnego urazu głowy w wypadku samochodowym. W dorosłym życiu Alexia pracuje jako tancerka erotyczna na pokazach motoryzacyjnych. Skrywa też mroczną tajemnicę, prowadząc podwójne życie jako seryjna morderczyni. Ten odważny film podzielił widzów i krytyków, nikogo nie pozostawiając jednak obojętnym. Podczas, gdy jedni uważają „Titane” za prowokacyjne arcydzieło, inni traktują produkcję francuskiej reżyserki jako przesadnie brutalną i przerysowaną szmirę. Patrząc na recenzje, widać jednak, że tych pierwszych jest zdecydowanie więcej.

Kolejny z nagrodzonych w ostatnich latach filmów, który koncentruje się na tematach klasowych. „W trójkącie” to przede wszystkim satyra, która punktuje hipokryzję i absurdy współczesnego społeczeństwa konsumpcyjnego. Film opowiada o parze modeli (Harris Dickinson i Charlbi Dean), która została zaproszona na rejs luksusowym statkiem. Poza nimi na pokładzie znajdują się absurdalnie bogaci pasażerowie oraz obsługująca ich załoga.  Sytuacja komplikuje się w następstwie katastrofy, która wywraca dotychczasową hierarchię społeczną do górny nogami.

Intrygujący dramat kryminalny, będący zarazem głęboką refleksją nad prawdą, winą i miłością. Uznana pisarka prowadzi wraz z rodziną spokojne życie w malowniczych Alpach, ale pozornie idylliczna egzystencja zostaje brutalnie przerwana. Pewnego dnia mąż Sandry ginie w wyniku upadku z dużej wysokości. Tajemnicze zdarzenie prowadzi do dramatycznego procesu sądowego, w trakcie którego na jaw wychodzą skomplikowane burzliwe aspekty życia małżonków. Francuski film wyreżyserowany przez Justine Triet zgarnął także całe mnóstwo innych nagród, w tym Złotego Globa i Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny.