Ponad 30 lat po premierze „Parku Jurajskiego”, Jeff Goldblum wreszcie wyjaśnił, dlaczego Steven Spielberg zmienił elementy jego postaci z powieści Michaela Crichtona.
Goldblum wciela się w rolę dr. Iana Malcolma w kultowym filmie Spielberga z 1993 roku. Oprócz wypowiadania słynnych kwestii, takich jak „Życie, uh, znajdzie sposób” i „To jest jedna wielka kupa g*wna”, Ian jest powodem, dla którego Alan (Sam Neill), Ellie (Laura Dern) i dwójka dzieci przeżywają ikoniczny atak T-rexa.
Od książki do ekranu
W powieści Ian Malcolm służy jako porte-parole Crichtona do komentowania wydarzeń rozgrywających się w parku. Jednak film Spielberga wprowadza zauważalną zmianę w charakterze postaci. W niedawnym wywiadzie dla Vanity Fair, Jeff Goldblum ujawnił, że Steven Spielberg początkowo chciał, aby scena ataku T-rexa rozegrała się tak, jak w książce. Zamiast użyć flar do zwabienia T-rexa, Ian po prostu uciekał, ratując własne życie i porzucając Alana i resztę grupy wycieczkowej.
Goldblum wyjaśnił proces zmiany charakteru postaci:
Pan Spielberg i ja rozmawialiśmy i spytałem go 'Hej, a co jeśli zamiast powtarzać scenę z prawnikiem, może moja postać… ma w sobie trochę odwagi i poświęcenia?
Kulisy kręcenia sceny
Goldblum wspomina również samo kręcenie sceny, przypominając sobie „uciekanie przed niczym” z flarą w ręku. W scenie Ian Malcolm biegnie z flarą, by zwabić T-rexa z dala od wycieczki, sprintując przez ulewny deszcz. Co ciekawe, jedną z głównych rzeczy, które aktor pamięta z kręcenia tej sceny, jest uprzejmość Spielberga, który podgrzał wodę w maszynie do deszczu przed rozpoczęciem zdjęć. Goldblum powiedział:
Są inne filmy, które robiłem, gdzie też używają maszyn deszczowych, i chłopie, nie podgrzewają tej wody tak dobrze.
Ian Malcolm: Od książki do ekranu – kluczowe zmiany
Transformacja Iana Malcolma z powieści Michaela Crichtona do filmu Stevena Spielberga to fascynujący przykład ewolucji postaci w procesie adaptacji. W książce Malcolm jawi się jako cyniczny, pesymistyczny komentator wydarzeń, którego rola ogranicza się głównie do wygłaszania długich, nasyconych naukowym żargonem monologów i przewidywania katastrofy. Jego podejście do niebezpieczeństwa jest bardziej pasywne i analityczne, a wpływ na innych bohaterów ogranicza się do intelektualnych dyskusji. Co więcej, w powieści Malcolm ginie pod koniec historii, choć zostaje „wskrzeszony” w sequelu.
Filmowa wersja Malcolma, w mistrzowskim wykonaniu Jeffa Goldbluma, zachowuje sarkastyczne podejście postaci, ale czyni ją znacznie bardziej charyzmatyczną i przystępną. W adaptacji Spielberga Malcolm staje się aktywnym uczestnikiem wydarzeń, podejmującym heroiczne działania, jak chociażby odwrócenie uwagi T-Rexa. Jego relacje z innymi postaciami są bardziej rozwinięte, co widać w subtelnym flircie z Dr. Ellie Sattler. W przeciwieństwie do książkowego pierwowzoru, filmowy Malcolm przeżywa wydarzenia w parku, co otwiera drogę do jego powrotu w kolejnych częściach serii.
Najistotniejszą zmianą jest jednak ewolucja roli Malcolma w strukturze narracji. Z biernego komentatora staje się on inspirującym bohaterem, który nie tylko przewiduje problemy, ale aktywnie próbuje im zapobiec. Jego charakterystyczny czarny strój stał się ikonicznym elementem postaci, a sarkastyczne uwagi – jednym z najbardziej pamiętnych aspektów filmu. Spielberg i Goldblum stworzyli wersję Malcolma, która nie tylko pasowała do dynamicznej natury filmu akcji, ale także zachowała intelektualną głębię oryginału, jednocześnie czyniąc postać bardziej empatyczną i bliższą widzom.
Park w umyśle Michaela Crichtona
„Park Jurajski” Michaela Crichtona, wydany w 1990 roku, szybko stał się bestsellerem i zainspirował jedną z najbardziej udanych franczyz filmowych w historii. Oto kilka ciekawostek o książce:
- Crichton początkowo napisał scenariusz o studencie medycyny tworzącym dinozaura z kurczaka. To właśnie ten pomysł ewoluował w „Park Jurajski”.
- Książka została napisana z perspektywy Alana Granta, podczas gdy w filmie narracja jest bardziej zrównoważona między postaciami.
- W powieści John Hammond jest znacznie mniej sympatyczną postacią niż w filmie. Jest opisywany jako chciwy i bezwzględny biznesmen.
- Crichton przeprowadził obszerne badania na temat paleontologii i genetyki, aby uczynić swoją historię jak najbardziej wiarygodną.
- Książka zawiera znacznie więcej szczegółów technicznych i naukowych niż film, w tym długie dyskusje na temat teorii chaosu i bioinżynierii.
- W przeciwieństwie do filmu, w książce park nigdy nie zostaje oficjalnie otwarty dla publiczności.
- Powieść Crichtona przyczyniła się do wzrostu zainteresowania paleontologią, zjawisko to zostało nazwane „efektem Parku Jurajskiego”.