7 filmów, które zmieniły kino

Były czasy, kiedy technologia 3D była zupełną nowością i jak na nowość przystało – bardzo drogą. Dlatego większość filmów była w 90% w 2D, a jedynie kilka scen powstawało w 3D i to dopiero w postprodukcji. IMAX eksperymentował z technikami filmowymi 3D od połowy lat 80., Disney również próbował swoich sił w trójwymiarze, ale żaden z wyprodukowanych filmów nie pozostał w pamięci kinomanów. .

Dopiero Avatar sprawdził się jako film 3D. Niezwykle drogi w produkcji, wygenerował ogromne przychody stał się jednym z najbardziej dochodowych filmów wszechczasów. .

Twórcy filmu, Daniel Myrick i Eduardo Sánchez zmienili branżę filmową nie korzystając ze scenariusza. „Odnaleziony materiał filmowy” był już wykorzystywany w powieściach od lat, a za pierwszy jego przykład w filmie uważa się Cannibal Holocaust.

Blair Witch Project nie jest tak naprawdę świetnym filmem. Nie jest nawet świetnym horrorem. Ale miał wspaniałą kampanię marketingową. Kiedy film był prezentowany na festiwalu w Sundance, wszyscy aktorzy byli wymieniani jako zaginieni lub zmarli. Oficjalna witryna filmu zawierała plakaty zaginionych osób i apele o informacje, a film był jednym z pierwszych, które miały wirusową kampanię marketingową. Film zawierał również oświadczenie ostrzegające publiczność, że to, co mają zobaczyć, to prawdziwy materiał filmowy. Tak nie było, ale kłamstwo pomogło sprawić, że Blair Witch Project stał się wielkim komercyjnym sukcesem i sprawiło, że niezliczona liczba horrorów przez następne 10 lat opowiadała o dzieciach z kamerą i miejskiej legendzie, o której nikt nigdy nie słyszał.

W 1975 roku na ekranach kin pojawił się prawdziwy potwór – tak przerażający, że spowodował ataki paniki u widzów, którzy kochali plażowanie i tak zły, że Steven Spielberg robił co mógł, by jak najmniej było go widać na ekranie. Tym samym udowodnił, że jeśli chodzi o potwory, stworzenie, którego nie widać, jest nieskończenie bardziej przerażające niż to, które możesz zobaczyć, a skomponowany przez Johna Williamsa motyw przewodni jest natychmiast rozpoznawalny nawet po blisko 50 latach.

Toy Story to pierwsza pełnometrażowa animacja wykonana w całości za pomocą animacji komputerowej. Film zrealizowany przez małą, niezależną firmę Pixar w 1995 roku był nowatorski, inteligentny i zabawny i stał się jedną z najbardziej lubianych animacji w historii kina. Stał się też początkiem końca tradycyjnej animacji – ostatnim ręcznie animowanym filmem był Kubuś Puchatek w 2011.

W niektórych przypadkach nie potrzeba wiele, żeby zmienić kinematografię. Czasem wystarczą napisy końcowe. Kojarzycie krótkie scenki po napisach końcowych? Zawdzięczamy je Muppetom, które jako pierwsze zmusiły nas do pozostania w kinie 10 minut dłużej. Tzw. post credit scene pokazywała Zwierzaka, który krzyczał do publiczności “Idźcie do domu!”.

Większość scenariuszy składa się z dialogów i wskazówek scenicznych. Kiedy Stanley Kubrick kręcił Odyseję Kosmiczną zdecydował, że jedna z tych rzeczy jest opcjonalna. Film wyróżniał się długimi okresami całkowitej ciszy. Pierwsze i ostatnie 20 minut filmu są pozbawione dialogów. Kubrick ograniczył również użycie muzyki, pozbawiając w ten sposób widzów zwykłych słuchowych wskazówek dotyczących tego, co widzą i co powinni czuć. Technika ta jest dość niepokojąca dla widzów, a jej przykład widzieliśmy niedawno w horrorze The Quiet Place.

Władca Pierścieni dał nam wiele rzeczy: hobbitów, elfów, krasnoludów, nowe spojrzenie na Nową Zelandię i zdrętwiałe siedzenia. Ale tym co sprawiło, że LOTR stał się przełomowym w kinematografii filmem, był Andy Serkis w kostiumie do przechwytywania ruchu. Chociaż eksperymenty z motion capture toczyły się już od jakiegoś czasu – na przykład postać Jar Jar Binksa w Gwiezdnych wojnach: Mroczne widmo, jako pierwsza użyła tej techniki, ale dopiero we Władcy Pierścieni: Dwie Wieże przechwytywanie ruchu wykonano w czasie rzeczywistym.